بشریت چو از تو دور شود

آنچه عین دل است نور شود

ابر چون زآفتاب دور شود

عالم عشق پر ز نور شود

آخر غم غور از دلم دور شود

وین ماتم هجر دوستان سور شود

لشکرکش گردون چو درآید به حمل

فرماندهٔ گیتی به نشابور شود

تا ظن نبری که شاه رنجور شود

یا راحت و صحت از تنش دور شود

گردی که از آن عارضه بر دامن اوست

چندان باشد که چشم بد کور شود

گر عُجب زموقف دلت دور شود

حج تو و عمرهٔ تو مبرور شود

یک وقفه طواف کعبهٔ امرش کن

تا سعی تو در طواف مشکور شود

حاشا! که دل از خاک درت دور شود

یا جان ز سر کوی تو مهجور شود

این دیدهٔ تاریک من آخر روزی

از خاک قدم‌های تو پر نور شود

ناری نفس چونکه نور شود

سخنش وحی چون زبور شود

نارت از تاب شیخ نور شود

عوض رنج و غم سرور شود

گر دل عاشقم از عشق تو رنجور شود

کلبه جان ز بلاهای تو معمور شود

هست روشن به رخت دیده، اگر خاک رهت

باز در دیده کشم، نور علی نور شود

گشت اعمی، چو خط سبز ترا دید رقیب

[...]

روی و رایش تمام نور شود

لایق خلوت و حضور شود

سر او چون تمام نور شود

مورد و مصدر امور شود

هر که او زین صفات عور شود

همچو چشمی بود که کور شود

گر مریدی ز دار دور شود

در مریدی در آن حضور شود

هرکه او نام تو گوید دم او نور شود

ظلمت غیر تو از جان ودلش دور شود

آفتاب ارنبود از رخ چون خورشیدت

سربسر عرصه آفاق پر از نور شود

ماه روی تو مدد گر نکند هر روزش

[...]

باشد از سایگیان دور شود

ظلمت سایگیش نور شود

عشق یک پرده از آن عاشق پر نور شود

تا به چشم بد اگر کس نگرد کور شود

حلقه دام گرفتاری ما آزادی است

سایه سرو مباد از سر ما دور شود

دختر از پیش پسر دور شود

پسرش واله و رنجور شود