جوانی رفت و پنداری بخواهد کرد بدرودم

بخواهم سوختن دانم که هم اینجا بپرهودم

به مدحت کردن مخلوق، روح ِ خویش بشخودم

نکوهش را سزاوارم که جز مخلوق نستودم

آن دم که حدیث عاشقی بشنودم

جان و دل و دیده را به غم فرسودم

می‌پنداشتم عاشق و معشوق دواند

چون هر دو یکیست من خود احول بودم

عمری به هوس باد هوی پیمودم

در هر کاری خون جگر پالودم

در هر چه زدم دست ز غم فرسودم

دست از همه باز داشتم آسودم

من از تو جدا نبوده‌ام تا بودم

اینست دلیل طالع مسعودم

در ذات تو ناپدیدم ار معدومم

وز نور تو ظاهرم اگر موجودم

هرگز نبود شکست کس مقصودم

آزرده نشد دلی ز من تا بودم

صد شکر که چشم عیب بینم کورست

شادم که حسود نیستم محسودم

دلا یار دگر جستی بدین کار از تو خوشنودم

تو از زاری بیاسودی من از خواری بیاسودم

تن اندر مهر آن کز من نیندیشد بفرسودم

روان اندر هوا و مهر بد مهری بیالودم

نه روزی راست بنشستم نه یک شب شادبغنودم

[...]

ترا زین پیش بسیار آزمودم

به هر کاری ز تو خشنود بودم

به چندین بیتها کاو را ستودم

به ایزد گر به وصفش برفزودم

به مهر اندر چنینم کت نمودم

وگر در دل جُز ین دارم جهودم

چرا با دلبری تندی نمودم

که در عشقش چنین دیوانه بودم

من آنگه از جهان آگه نبودم

که در سختی همی شادی نمودم

وفا کشتم چرا انده درودم

ثنا گفتم چرا نفرین شنودم

ترا دیدم بسی و آزمودم

فسونت نیز بسیاری شنودم

چرا راز دلم با تو نمودم

چرا تیمار جان خود فزودم

جهان را بی تو بسیار آزمودم

بدو در، زنده همچون مرده بودم

اگر روزی ترا رشکی نمودم

به روز مرگ ارزانی نبودم

بسا روزا که من عشق آزمودم

چنین یک روز ازو خرم نبودم

فراوان بخت خود را آزمودم

ازو جز خسته و غمگین نبودم

چو مهرت با دگر کس آزمودم

ز دل زنگار مهر تو زدودم

ترا من در هنرها آزمودم

همیشه ز آزموده شاد بودم