گلستانش برکند و سروان بسوخت

به یکبارگی چشم شادی بدوخت

هوا را تو گفتی همی برفروخت

چو الماس روی زمین را بسوخت

همی پوست از باد بر من بسوخت

زمان تا زمان خاک چشمم بدوخت

ز تفش همی پر کرگس بسوخت

زمین زیر زهرش همی برفروخت

یکی مجمر آورد و آتش فروخت

وزآن پر سیمرغ لختی بسوخت

میانش ابا کوههٔ زین بدوخت

سپه را به کلباد بر دل بسوخت

نه مرگ از تن خویش بتوان سپوخت

نه چشم جهان کس به سوزن بدوخت

ز پیکان تیرآتشی برفروخت

بدو خاک و خاشاک و هیزم بسوخت

چو خورشید تیز آتشی برفروخت

برآورد ز آب اندر آتش بسوخت

همی جوشن اندر تنش برفروخت

همی تف تیغش زمین را بسوخت

ز ایران دلش یاد کرد و بسوخت

به کردار آتش رخش برفروخت

همی مر ترا بند و تنبل فروخت

به اورند چشم خرد را بدوخت

دل شاه توران برو بر بسوخت

همی خیره چشم خرد را بدوخت

خردمند را دل برو بر بسوخت

به کردار آتش رخش برفروخت

دل خسرو از درد و رنجش بسوخت

به کردار آتش رخش برفروخت

سنانها ز گرمی همی برفروخت

میان زره مرد جنگی بسوخت

همی بود چندی خرید و فروخت

همی هرکسی چشم خود را بدوخت

شب آمد یکی آتشی برفروخت

که تفش همی آسمان را بسوخت

همه چهرهٔ دوستان برفروخت

دل دشمنان را به آتش بسوخت

دو گیتی به رستم نخواهم فروخت

کسی چشم دین را به سوزن ندوخت