نجستی کسی ازکسی نان وآب

بره‌بر بیاراستی جای خواب

ز دیبا و دینار بر خشک و آب

به رخشنده روز و به هنگام خواب

که نوشین‌روان دیده بود این به خواب

کزین تخت بپراگند رنگ و آب

چنین گفت زان پس که هرگز بخواب

نبینم رخ شاه با جاه و آب

هرانگه که بخت اندر آید به خواب

ترا گفت دانا نیاید صواب

گر افراسیاب آید اکنون چو آب

نبینند جز سهم او را به خواب

چو هنگام بیداری و جای خواب

ندیدند ازیشان ره ناصواب

که در دیده شان نامدی هیچ خواب

نرفتی میانشان سخن ناصواب

ندیده بد از باب گل شه جواب

نه اندر خطا و نه اندر صواب

ندادی از اندیشه کس را جواب

نگفتی سخن از خطا و صواب

شه شام را کار نامد صواب

چو بشنید از باب دختر جواب

هلال گزین داد زن را جواب

کی باید کی ناید ز من ناصواب

هلال ایچ گونه ندادش جواب

کی چونان همی دید راه صواب

بدو گفت ورقه که گفتی صواب

ازین خسته دل باز بشنو جواب

پراگند بر روی آن هر دو آب

برون آمدند آن دو عاشق ز خواب

چو زیشان ندیدش ره ناصواب

نیامد دگر نزدشان وقت خواب

چنین داد داننده وی را جواب

که ای برده عشق از رخت رنگ و آب

هجران تو گر زمانه دیدی در خواب

گشتی دل و جان این جهان آتش و آب

دی با رهی ، ای رنگ گل و بوی گلاب

از دیده و دل همی زدی آتش و آب

از بخت ستم باشد ، ای در خوشاب

کامروز ترا نبینم ای دوست به خواب

درخت و گل و سبزه دیدند و آب

زمین جای نخچیر و آرام وخواب