که که را به که دارم و مه به مه

فراوان خرد باشدم روز به

به ایران نداند کسی از تو به

بما بر تویی شاه و سالار و مه

رسیدند پویان به پرمایه ده

به ده در یکی نامبردار مه

سخن گوی وروشن دل و دادده

کهان را بکه دارد و مه به مه

کمانی نبایست کردن به زه

نه که بد از ایدر نه چینی نه مه

بدو گفت شاه از هنرها چه به

که گردد بدو مرد جوینده مه

وزان پس ز دانا بپرسید مه

که فرهنگ مردم کدامست به

بدو گفت کسری که کرده چه به

چه ناکرده از شاه وز مرد مه

ز هستی وبخشش بود مرد مه

تو ار گنج داری نبخشی نه به

بپرسید بخشش کدامست به

که بخشنده گردد سرافراز و مه

بفرمود تا نام برنا و ده

نویسد نویسندهٔ روزبه

از ایرانیان آنک بد روزبه

کمان برنهادند یکسر بزه

پدید آمد از دور یک پاره ده

کجا ده نبود از در مرد مه

که مه را ندارند یکسر به مه

نه که را شناسند بر جای که

بخور هرچ داری فزونی بده

تو رنجیده‌ای بهر دشمن منه

از آن آسیابان بپرسید مه

که برسم کرا خواهی ای روزبه

چو بشنید ماهوی گفتا که زه

تو دستوری و بر تو بر نیست مه

تو هم پای در مرز ایران منه

چو خواهی که مه باشی و روزبه

یکی داستان زد برین مرد مه

که درویش را چون برانی ز ده

بروز بلا در دم کارزار

تو بر کوه چون گرگ مردار خواه