تو دانی که دیدن نه چون آگهیست

میان شنیدن همیشه تهیست

یکی را همه زفتی و ابلهیست

یکی با خردمندی و فرهیست

کسی را که فامست و دستش تهیست

به هر کار بی‌ارج و بی فرهیست

برومی تو اکنون و ایران تهیست

همه مرز بی‌ارز و بی‌فرهیست

بدو گفت فرمان یزدان بهیست

که اندر دوگیتی ازو فرهیست

به ایران و توران و روم آگهیست

که شیروی بر تخت شاهنشهیست

که این خانه از پادشاهی تهیست

نه هنگام پیروزی و فرهیست

فلک پایهٔ همتش را رهیست

که در طلعتش فرّ شاهان شهیست

یکی آنکه از رای و دانش تهیست

دگر آنکه باچیز و با فرهیست

ز نام و نشانت مرا آگهی ست

نشستن به پیش تو از ابلهی ست

از این کار مر هر که را آگهی ست

دل اندر جهان بستن از ابلهی ست

راست چون ناودان میانه تهیست

سهمناکست و مایهٔ تبهیست

صحبت ابلهان چو دیگ تهیست

از درون خالی از برون سیهیست

حسابی کزین بگذرد گمرهی‌ست

ز راز تو اندیشه بی‌آگهی‌ست

به یزدان پاک ار مرا آگهی‌ست

که این خوان پوشیده پر یا تهی‌ست

سدره ز آرایشِ صدرت زهی‌ست

عرش در ایوان تو کرسی نهی‌ست

ز فخر این کتابم پادشاهیست

کالهی نامه از فیض الهیست

برهان مُعجِز تو کلام الهیست

نه چون کلیم و ذوالنون از مار و ماهیست

از دو صد رنگی به بی‌رنگی رهیست

رنگ چون ابرست و بی‌رنگی مهیست

هر که این باور کند از ابلهیست

مرغک لاغر چه درخورد شهیست