بجز من در میان کس را گنه نیست

که بخت کس چوبخت من سیه نیست

که گفتار این مرد،بیهوده نیست

درین سالیان شکر انبوه نیست

در پردۀ اسرار کسی را ره نیست

زین تعبیهٔ جان هیچ‌کس آگه نیست

جز در دل خاک هیچ منزل‌گه نیست

مِی خور که چنین فسانه‌ها کوته نیست

هیچ دل را به کُنه او ره نیست

عقل و جان از کمالش آگه نیست

از خدایی خلایق آگه نیست

عقلا را در این سخن ره نیست

هیچ بیهوده را بدو ره نیست

زانکه در خلقها چنو شه نیست

شرر تیز تگ جز ابله نیست

زادهٔ او ز عمرش آگه نیست

آن را که دلیل ره چون مه نیست

او در خطر است و خلق ازو آگه نیست

از خود به خود آمدن رهی کوته نیست

بیرون ز سر دو زلف شاهد ره نیست

گر زانکه مرا به عقل ره نیست

دانی که مرا در این گنه نیست

ماییم که جز درگهِ ما درگه نیست

گرچه همه ماییم کسی آگه نیست

از خود تو به صد هزار فرسنگی دور

وز هستی ما، تا به تو، مویی ره نیست

هر سر زدهای ز سرِّ ما آگه نیست

هر بیخبری در خورِ این درگه نیست

گر مایهٔ دردی به درِ ما بنشین

ورنه سرِ خویش گیر کاینجا ره نیست

تا چند روم که این ره کوته نیست

وز هر سویی که راه جویم ره نیست

چون شمع میان آب و آتش شب و روز

میسوزم و کس ز سوز من آگه نیست

درین مذهب که جز این هیچ ره نیست

بترکه ما و من شرک و گنه نیست

وطنگاهم به جز درگاه شه نیست

مرا جز خدمت شه هیچ ره نیست

سبک رو چون گرانجانی زره نیست

بشادی زو که غم رادستگه نیست

ترا در اندرون پرده ره نیست

که هر سرهنگ مرد بارگه نیست

دریغا کاین سفر را دستگه نیست

به تاریکی در افتادیم و ره نیست

به یک ره هیچ کس را هیچ ره نیست

که جز در پایه بودن دست گه نیست

ترا بند زبان اینجایگه نیست

تن تو لایق دیدار شه نیست

گناه آفتاب اینجایگه نیست

ولیکن کور را دیدار ره نیست