این یکی فارغ نشسته از همه

آن یکی در بسته برروی همه

جوهر دریا یکی باشد همه

آب دریا میشود جوهر همه

معرفت راهیست بی پایان همه

معرفت هم راز بگشاید همه

شنیدی جهان را گرفتم همه

ز دیو و پری و ز جادو همه

ای نبات قد سبزت شکرستان همه

قد شمشادوشت سرو خرامان همه

رونق کفر بیفزاید از آن روی که برد

فر خال سیهت رونق بازار همه

در سر هندوی زلفین نو آن سودائیست

[...]

یارب تو خداوندی و ما بنده همه

رحمی، که ز کرده ایم شرمنده همه

ما را تو مراد اگر نبخشی که دهد

بخشنده تویی و جز تو خواهند همه

چون شنیدند این سخن را آنهمه

در میانشان گشت پیدا همهمه

آنچه اینجا جسم آنجا جان همه

آنچه اینجا لفظ آن معنی همه

آری او باشد نگهدار همه

ما همه جسمیم و او جان همه

کوته از اوجش کمند واهمه

بامش از ذکر ملک پر همهمه

با همه و بی همه و این همه

داشته اندر طلبش همهمه

دادمت‌ گنج‌ بقاء بی‌ واهمه‌

مدعایت‌ را برآوردم همه‌

نی‌ بلند از کس‌ صدایی‌ زآن همه‌

جز صدای طبل‌ و جنگ‌ و همهمه‌

گشته‌ نزدیک‌ آنکه‌ این‌ اشیاء همه‌

بر عدم گیرند راه از واهمه‌

شرح و بسط‌ از بهر آن بود این‌ همه‌

کاین‌ سخن‌ نارد تو را در واهمه‌

مشرقِ او هست، هستی ها همه

مغربش هم صورت اشیاء همه

آمدند اندر ظهور اشیاء همه

قطرة تو چیست زآن دریا همه

تا تو را باشیم فرمانبر همه

بر طریق احمد(ص) و حیدر(ع) همه

زنده گشتند از دعای او همه

گشت زایل زآن جماعت واهمه

گو بر ایشان ای نبی بی واهمه

قبض و بسط از نزد حق باشد همه