گه ارمنده‌ای و گه ارغنده‌ای

گه آشفته‌ای و گه آهسته‌ای

نهاده به صندوق در حقه‌ای

بحقه درون پارسی رقعه‌ای

هرکجا ذکر او بُوَد تو که‌ای

جمله تسلیم کن بدو تو چه‌ای

پنداشتمت که تو مرا یک تنه‌ای

کی دانستم که آشنای همه‌‌ای

پنداشتمت که تو مرا یک تنه‌ای

کی دانستم که آشنای همه‌ای‌

دارم از علم لدّنی نقطه‌ای

هر دو عالم پیش او خود ذرّه‌ای

شه بحکم حقّ نخورده حنطه‌ای

اوست در معنی چو حیّ و زنده‌ای

دید مردی را یکی در چشمه‌ای

در بر چشمه بکرده رخنه‌ای

هر یک از شکلی مر آنرا جمله‌ای

شاد کردی بی محابا جلوه‌ای

لاله ستانست از عکس تو هر شوره‌ای

عکس لبت شهد ساخت تلخی هر غوره‌ای

مصحف عشق تو را دوش بخواندم به خواب

آه که چه دیوانه شد جان من از سوره‌ای

مشکل هر دو جهان آه چه حلوا شود

[...]

تا بدانی که کیستی و که‌ای؟

در چه چیزی و چیستی و چه‌ای؟

با تو گویم نکته ای در نقطه ای

وصف نقطه می کنم در نکته ای

چون محبت یافت در دل ذره ای

گشت عالم پیش او یک پرده ای

بر رخ از مشک سیه مشکین سلاسل بسته ای

عالمی را بسته ی زنجیر سودا کرده ای

تو زین جلوه از جا نرفتی که‌ای

تو سنگی، کلوخی، جمادی، چه‌ای

نام خود باز گو به من که که‌ای

وز چه جنسی، چه عالمی و چه‌ای

ز تو هر چه پیدا، ندانم چه ای؟!

ز تو هر که شیدا، ندانم که ای؟!

گر تو خود عاقل نه و عاشق نه‌ای

باز گو ای خواجه آخر پس چه‌ای

از هیچ دیده نیست که خوابی نبرده‌ای

در هیچ سینه نیست که تابی نهشته‌ای

هم تو کعبه ای هم تو قبله ای

هم تویی صفا هم تو مروه ای