بدان تا که کین گو پیلتن

بخواهم ازان بی‌وفا انجمن

بشستند و کردند دیبا کفن

بجستند جایی یکی نارون

روانم روان گو پیلتن

مگر باز بیند بران انجمن

چو بشنید شاه از پشوتن سخن

پشیمان شد از درد و کین کهن

بدو گفت گازر که اینت سخن

دریغ آن شده رنجهای کهن

ز من یادگاری بود این سخن

که هرگز نگردد به دفتر کهن

چو بشنید سالار روم این سخن

به یاد آمدش روزگار کهن

به پیش سکندر بگفت آن سخن

غمی شد سکندر ز باژ کهن

کجا خود پیام آرد از خویشتن

چنان شهریاری سر انجمن

چو اسکندر آگاه شد زین سخن

که دارای دارا چه افگند بن

بگفت این و جانش برآمد ز تن

برو زار بگریستند انجمن

ازان پس پراگنده شد انجمن

جهاندار بنشست با رای‌زن

به ایوان نشستند با رای‌زن

همه نامداران شدند انجمن

بفرمود تا ساختند انجمن

هرانکس که دانا بد و رای‌زن

چران داشتی از دو رویه دهن

نبد بر تنش جای بیرون شدن

چو بشنید مهران ز کید این سخن

بدو گفت ازین خواب دل بد مکن

ز مهران چو بشنید کید این سخن

برو تازه شد روزگار کهن

خم آرد ز بالای او سرو بن

گلفشان شود چو سراید سخن

برین‌گونه عنوان برین سان سخن

نیامد به‌ما زان کیان کهن

تو در جنگ چندین دلیری مکن

که با مات کوتاه باشد سخن