ای از تو به باغ، هر گلی را رنگی

هر مرغی را ز شوق تو آهنگی

با کوه زاندوه تو رمزی گفتم

برخاست صدای ناله از هر سنگی

به پاسخ دایه گفت ای شیر جنگی

شکیبا باش در مهر و درنگی

نه من طفلم که بفریبم به رنگی

و یا مرغم که بر پرم به سنگی

چو آهو بد به چشمم هر پلنگی

چو ماهی بد به پیشم هر نهنگی

به خنده می‌نهفت از دلش تنگی

به رهواری همی پوشید لنگی

ای تن چه تنی که تا شدی فرهنگی

با چرخ و زمانه در نبرد و جنگی

در تو نکند اثر همی دلتنگی

بگداز و بریز اگر نه روی و سنگی

شویش آن شیر مرد سرهنگی

نکند هیچگونه دلتنگی

به درگاه عشقت چه نامی چه ننگی

به نزد جلالت چه شاهی چه شنگی

جهان پر حدیث وصال تو بینم

زهی نارسیده به زلف تو چنگی

همانا به صحرا نظر کرده‌ای تو

[...]

مرا شهابی گر هجو کرد صد خروار

نیافت خواهد پاسخ ز لفظ من تنگی

دراز کاری دارم که هر سگی را من

بهر خروشی خواهم همی زدن سنگی

بسته پیشت کمر به سرهنگی

والی عقرب آن یل جنگی

گنج قارون به دامن سنگی

زیب حورا عیان به هر رنگی

اندرین حال عارفی زنگی

نزدم آمد ز روی دل تنگی

گفتمش راست رو مکن لنگی

رو تو بگذار تا بود تنگی

به می خواران فتادم از قضا دوش

نبود اندر میان تار و ترنگی

بناگه تا ترنگان از درآمد

یکی کنگی فرو ژولیده دنگی

ربابی در برش چون کشتی نوح

[...]

از بی صبری سینه و زبی سنگی

چون دیده مور شد دلم از تنگی

بسا شیر شکار و گرگ جنگی

که شد در زیر این روبه پلنگی

از این ابلق‌سوارِ نیم‌زنگی

که در زیر ابلقی دارد دو رنگی

کلنگی می‌زند چون شیر جنگی

کلنگی نه که آن باشد کلنگی

جهان را نیست کاری جز دورنگی

گَهی رومی نماید، گاه زنگی

تو ای آهو‌سرین نز بهر جنگی

رها کن بر دَدان خوی پلنگی