بگفت این و از کینه آهنگ کرد

جهان بر دل دشمنان تنگ کرد

دل ورقه زی جنگ آهنگ کرد

روانش همی رغبت جنگ کرد

بدان نیزه آهن آهنگ کرد

همه برربود از مه آونگ کرد

سپهبد سوی خنجر آهنگ کرد

برآورد و از لشکر زنگ گرد

چوبازارگه خوردنی تنگ کرد

سوی شهر هرکس شد آهنگ کرد

زواره کمر بند را تنگ کرد

برآشفت و آهنگ آن جنگ کرد

کیانی کمر بر میان تنگ کرد

بتندی سوی دشمن آهنگ کرد

برآشفت و با سرکشان جنگ کرد

سپه را به دشنام، دل تنگ کرد

پیاده سوی دشمن آهنگ کرد

زمانی به گرز گران جنگ کرد

بگفت این و با لشکر آهنگ کرد

ز خون خاک و سنگ ارغوان رنگ کرد

از ایشان زمین چون شبه رنگ کرد

بدان لشکر دیگر آهنگ کرد

ز شادی رخان ارغوان رنگ کرد

به بگماز و جام می آهنگ کرد

سوی خاوران رفت و نیرنگ کرد

زمانی مدارا، گهی جنگ کرد

چو لؤلؤ چنان دید دل تنگ کرد

ابا پهلوانِ سپه جنگ کرد

یکی سخت پیرانه نیرنگ کرد

سوی چاره جانش آهنگ کرد

بسان نهنگی چو آهنگ کرد

رخ لعل رهام بی‌رنگ کرد

چو برخاست زی لشکر آهنگ کرد

سپر در پس پشت خود تنگ کرد

به یاران او نیز آهنگ کرد

تو گفتی بر ایشان جهان تنگ کرد

چو بهمن چنان دید دل تنگ کرد

سوی جنگ دروازه آهنگ کرد

چو بازار گه خوردنی تنگ کرد

سوی شهر هر یک پس آهنگ کرد