آن شب که مرا ز وصلت ای مه رنگست

بالای شبم کوته و پهنا تنگست

وآنشب که ترا با منِ مسکین جنگست

شب کور و خروس گنک و پروین لنگست

دور از تو فضای دهر بر من تنگست

دارم دلکی که زیر صد من سنگست

عمریست که مدتش زمان را عارست

جانی‌ست که بردنش اجل را ننگست

وفا را در دلم زیرا درنگست

ازیرا کاین دلم بنیاد سنگست

به دریا در، گهر جفت نهنگست

چو نوش اندر جهان جفت شرنگست

ترا با جان ما گویی چه جنگست

ترا از بخت ما گویی چه ننگست

زین روی که راه عشق راهی تنگ‌ست

نه بر خودمان صلح و نه بر کس جنگست

می‌باید می چه جای نام و ننگ‌ست

کاندر ره عشق کفر و دین همرنگست

طاعت و معصیت ترا ننگست

ورنه زی او به رنگ یکرنگست

نقش مکه سه حرف دل تنگست

جز به رفتن هزار فرسنگست

تو تویی من منم سرِ رنگست

تو چنان من چنین سرِ جنگست

بار تو شیشه راه پر سنگست

دست پر گوز و خمره سر تنگست

تیر ستم فلک خدنگست

شهد شره جهان شرنگست

گردون نخورد غمت که شوخست

گیتی نخرد دمت که شنگست

بر کشتی عمر تکیه کم کن

[...]

شدی فارغ که در دریا نهنگست

چگویم چون بجای هوش منگست

نه یک رنگست اینجا در دو رنگست

از آن نزدیک هرکس خوار وننگست

ترجیع کنم خواجه، که این قافیه تنگست

نی، خود نزنم دم، که دم ما همه ننگست

بر گوشهٔ چشم تو، که شوخ و شنگست

آن خال تو دانی به کدامین رنگست؟

موریست که بر کنار بادام نشست

پیداست که در لب تو شکر تنگست

سخن گر بد بود بنیاد جنگست

چو نیک آید نشان هوش و هنگست

نور با جان اگر چه همرنگست

با تنش نیز صحبتی تنگست

ترا با ما اگر صلحست جنگست

نمی دانم دگر بار این چه ینگست

به نقلی زان دهان کامم برآور

نه آخر پسته در بازار تنگست

چرا این قامت همچون کمانم

[...]

چون چنگ سر زلف توام در چنگست

هر لحظه دلم را بلبت آهنگست

شد پسته ی تنگ تو دلمرا روزی

یا رب که دل خسته چه روزی تنگست

از آن می ساقیان را گرچه ننگست

که نیمی صاف و نیمی تیره رنگست