که چون قارن کاوه جنگ آورد

پلنگ از شتابش درنگ آورد

و گر دیر گیری تو جنگ آورد

دو کشور به مردی به چنگ آورد

چو جنگ آیدش پیش جنگ آورد

سر شهریاران به چنگ آورد

چو جنگ آیدش پیش جنگ آورد

سر شهریاران به چنگ آورد

که بدگو برین کار ننگ آورد

که چونین بهانه بچنگ آورد

به مرو اندرون ساز جنگ آورد

مگر گنج ایران به چنگ آورد

چنین با تو بر خیره جنگ آورد

همی بر برادرت ننگ آورد

پیاده ندیدی که جنگ آورد

سر سرکشان زیر سنگ اورد

پدروار با درد جنگ آورد

جهان بر جهاندار تنگ آورد

به آوردگه با تو جنگ آورد

دلیرست و جنگ پلنگ آورد

نهان با تو صد گونه رنگ آورد

زبون گیردت گر به چنگ آورد

همی خواست کو را به چنگ آورد

سرش را مگر زیر سنگ آورد

آن بت که دل مرا فرا چنگ آورد

شد مست و به سوی رفتن آهنگ آورد

گفتم مستی مرو سیه جنگ آورد

چون گل بدرید جامه و رنگ آورد

گه کین چو زی سنگ چنگ آورد

سر پیل نو زیر سنگ آورد

اگر نیز ماهی درنگ آورد

نداریم کس را که جنگ آورد

اگر شاه ده سال جنگ آورد

وگر روزگاری درنگ آورد

چو سستی نماید درنگ آورد

قراطوس لشکر به جنگ آورد

آن بت که دل مرا فرا چنگ آورد

شد مست و سوی رفتن آهنگ آورد

گفتم: مستی، مرو، سر جنگ آورد

چون گل بدرید جامه و رنگ آورد

باز دستم به زیر سنگ آورد

باز پای دلم به چنگ آورد

برد لنگی به راهواری پیش

پیش از بس که عذر لنگ آورد

پای در صلح نانهاده هنوز

[...]

تو بنشین گر او با تو جنگ آورَد

بر او تیغِ تو کار تنگ آورد