ای آنکه تراست عار از دیدن من

مهرت باشد بجای جان در تن من

آن دست نگار بسته خواهم که زنی

با خون هزار کشته در گردن من

که تا جانم بماند در تن من

گل خورشید رخ باشد زن من

دل من گر نبودی دشمن من

چنین عاصی نبودی در تن من

برفت آن دل که بودی دشمن من

همه چیزی دگر شد در تن من

بسی آهو بگفتی بر تن من

دو صد چندان که گوید دشمن من

ای باده! فدای تو همه جان و تن من

کز بیخ بکندی ز دل من حزن من

خوبست مرا کار به هر جا که تو باشی

بیداری من با تو خوشست و وسن من

با تست همه انس دل و کام حیاتم

[...]

بگرفت شها قضای بد دامن من

تا لشکر غم نشست پیرامن من

گر خست به تیر تو دل روشن من

بخت تو نگاه داشت جان در تن من

ای رخ تو بهار و گلشن من

همچو جانست عشق در تن من

راست چون زلف تو بود تاریک

بی رخ تو جهان روشن من

همچو خورشید و ماه در تابد

[...]

دانی که سر کوی تو بد معدن من

دانی که بنا کام بد این رفتن من

تا بشنودم کاهوی شیرافکن من

ماتم زده شد چون دل بی‌مسکن من

حقا و به جان او که جان در تن من

بنشست به ماتم دل روشن من

شمع آمد و گفت: چون منم دشمنِ من

کوکس که به گازی ببُرد گردنِ من

گر بُکْشَنْدم تنم بماند زنده

ور زنده بمانم بنماند تنِ من

فرو دیدن باسرار کهن من

کشیدم روغن از مغز سخن من

چو ابراهیم گشتم بت شکن من

یقین دارم وجود جان و تن من

ای هیچ نخورده غم بغم خوردن من

ناگشته بپرسشی بپیرامن من

یکبار درین تن بکمارم درگیر

باشد که بسوزد دل تو بر تن من

گر رنجه کنی قدم بپرسیدن من

روشن کنی از جمال خود مسکن من

مانندۀ پسته ام که بتوانی دید

خونین دل من در استخوان تن من

شمعم که شدست جان من دشمن من

صد تو غم دل گرفته پیرامن من

بر یاد لب تو وقت جان دادن من

جان خنده زنان برون شود از تن من

ای ماه لطیف جانفزا خرمن من

وی ماه فرو کرده سر از روزن من

ای گلشن جان و دیدهٔ روشن من

کی بینمت آویخته بر گردن من

ای دست تو آتش زده در خرمن من

تو دست نمی‌گذاری از دامن من

این دست نگارین که به سوزن زده‌ای

هرچند حلال نیست در گردن من

که برداری غم از پیراهن من

نهی مقصود من در دامن من

چو قمری هست تا سر بر تن من

بود طوق تو اندر گردن من