چونکه نکو ننگری جهان چون شد؟

خیر و صلاح از جهان جهان چون شد؟

هیچ دگرگون نشد جهان جهان

سیرت خلق جهان دگرگون شد

جسم تو فرزند طبع و گردون است

[...]

زلفین تو پرحلقه و پربند و شکن شد

بند و شکن و حلقهٔ او توبه شکن شد

کارش همه فراشی و نقاشی بینم

فرّاش گل و لاله و نقاش سمن شد

آن‌کس‌ که خبر یافت‌ که مشک از ختن آرند

[...]

در راه عشق هر دل کو خصم خویشتن شد

فارغ ز نیک و بد گشت ایمن ز ما و من شد

نی نی که نیست کس را جز نام عشق حاصل

کان دم که عشق آمد از ننگ تن به تن شد

در تافت روز اول یک ذره عشق از غیب

[...]

شنود آن ناله و بی‌خویشتن شد

فرود آمد ز اُشتر سوی زن شد

ز عشق روی او بی‌خویشتن شد

ز دردش پیرهن بر تن کفن شد

چو گفت این قصّه و بی خویشتن شد

ازان زن آب دریا موج زن شد

چنان جانش ز آتش موج زن شد

که جانش در سر آن سوختن شد

فلک در خونِ مردان چرخ زن شد

زدلوش حلقِ مردان در رسن شد

ترا چون عیش دنیا راه زن شد

کجا در دین توانی بُت شکن شد

ز شوقت پیرهن بر من کفن شد

بگفت این وز خود بی‌خویشتن شد

ز بس لشکر که با هم انجمن شد

چو دریا کوه آهن موجزن شد

دلم از خویشتن بیخویشتن شد

همه کار دلم از دست من شد

دل شه فتنهٔ آن هر دو تن شد

مگر با هر دو در یک پیرهن شد

دگر گفتا خرک خود حقّ من شد

مثال جان که درمعنی بتن شد

هر آنکس کو گرفتار بدن شد

درون چاه او بی‌خویشتن شد

هر آنکس کو معانی دان چو من شد

ملایک پیش او بی‌خویشتنشد

هر آنکس را که حیدر نور تن شد

مر او را حلّهٔ ایمان کفن شد

تا غمت ساکن دل من شد

از چراغ تو خانه روشن شد

زان خطر چون رهید ایمن شد

در سرای خطیر ساکن شد

چون ماه به برج خویشتن شد

وان سرو رونده در چمن شد