بداند که شاهی به ازبندگیست

همان سرافرازی زافگندگیست

گاهی چو ملایکم سر بندگیست

گه چون حیوان به خواب و خور زندگیست

گاهم چو بهایم سر درندگیست

سبحان الله این چه پراکندگیست

دمی را که سرمایه از زندگیست

به تلخی سپردن نه فرخندگیست

کشمکش هر‌چه در او زندگی‌ست

پیش خداوندی او بندگی‌ست

هر کُلَهی جایِ سر افکندگی‌ست

هر کمر آلودهٔ صد بندگی‌ست

در دو دار از نام نیکو زندگیست

نام نیکو مرد را فرخندگیست

بعد ازین اکنون اساس بندگیست

هر نفس صد زندگی در زندگیست

گرم و سردش نوبهار زندگیست

مایهٔ صدق و یقین و بندگیست

مردن تن در ریاضت زندگیست

رنج این تن روح را پایندگیست

آزمودم مرگ من در زندگی‌ست

چون رهم زین زندگی پایندگی‌ست

پیشۀ گردون دون گردند گیست

هر که دل بندد درو خر کند گیست

گرچه سخن خاصیت زندگیست

موجب صد گونه پراکندگیست

رو به یکی آر که فرخندگیست

ترک دویی کن که پراکندگیست

یکی اصل جمعیت و زندگیست

دویی تخم مرگ و پراکندگیست

اگر بر درش مرگ اگر زندگیست

سرآورده در ربقه بندگیست

پلش، لجّه پیمای پایندگیست

که هر چشمه اش، چشمهٔ زندگی ست

بندگی ما و تو نی بندگیست

حاصل این تا ابد شرمندگیست

لیک آن علمی که آب زندگیست

ای برادر علم رسم بندگیست

چونکه این آتش به راه بندگی ست

نیست آتش بلکه آب زندگی ست

کشمکش هر چه درو زندگیست

پیش خداوندی او بندگیست