از تو ایزد کجا پسند کند

انتظار تو دهر چند کند

آتشی کاب را بلند کند

بر تن خویش ریشخند کند

اصل دین چون علَم بلند کند

با چنین اصل ریشخند کند

آن خداوند که خر را ادب الکند کند

آنچه باشد به در . . . ون به گلو غند کند

نام . . . و ن و . . . س سنبوسه و بلکند کند

بخورد چندان کان سرخ سرش گند کند

شاه اگر جای آن پسند کند

بندهٔ پست را بلند کند

هر شکر خنده که آن لعل شکر خنده کند

بر دل زیرک و بر جان خردمند کند

زلف ازان می برد آن شوخ که شبهای غمم

گر شود کوته، از آنجا همه پیوند کند

آن خیال است که آیینه نماید چو تویی

[...]

طلب مقصد بلند کند

میل مقصود ارجمند کند

اصل دین چون عَلَم بلند کند

برچنین اصل ریشخند کند

مرا به سلسله ابتلا به بند کند

کسی اگر به حسینم صدا بلند کند

نیزه را محرمانه بند کند

چند غازی مگر بلند کند