نامت شنوم، دل ز فرح زنده شود

حال من از اقبال تو فرخنده شود

وز غیر تو هر جا سخن آید به میان

خاطر به هزار غم پراگنده شود

چون جان تو در علم یقین زنده شود

تن در سر این کار ترا بنده شود

توفیق در این هردو چو گردید رفیق

می دان که دل از جهان ترا کنده شود

روزی که نهالِ عمر من کنده ‌شود،

و اجزام ز یک‌دگر پراکنده شود؛

گر زان‌ که صراحیی کُنند از گِل من،

حالی که ز باده پُر کنی زنده شود.

دم عیسی است مگر باد صبا

که دل مرده بدو زنده شود

گل چو بدعهدی و رعنائی کرد

دولتش زود پراکنده شود

از حمل مهر چو تابنده شود

کوکب از شاخ درخشنده شود

دم عیسیست مگر باد صبا

که دل مرده بدو زنده شود

زعفران در دهن غنچه نهد

[...]

هر سر که به تیغ عشق افکنده شود

در مرتبه بر ملایکش خنده شود

بویی زمی وصال باید ورنِه

عاشق به دم صور کجا زنده شود

عاشق باید که عشق را بنده شود

ورنه به هوس رود پراکنده شود

عیسی منم و معجز من این نفس است

هر کس که ببیند این نفس زنده شود

هرگونه زراه صدق گویند شود

مجموع بقول او پراگنده شود

هر لفظ که نیست جان معنی با او

دشوار دل مرده بدو زنده شود

گوید چونی خوشی و در خنده شود

چون باشد مردهٔ ای که او زنده شود

امروز پراکنده نخواهم گفتن

هرچند که راه او پراکنده شود

مرده پیش او کشی زنده شود

چرک در پالیز روینده شود

گل و لاله ز آب زنده شود

هر دو زو در نمو و خنده شود

گر چو پسته دهن تنگ تو در خنده شود

پسته را پوست ز تن پیش تو برکنده شود

چون ببیند قد و بالای تو را نیست عجب

سرو آزاد به جان و دل اگر بنده شود

جانم آن دم که ز رخ پردهٔ تن بردارد

[...]

ای جوان بخت مدبر که در اصلاح امور

خرد پیر ز تدبیر تو شرمنده شود

در روا کردن حاجات شتابی داری

کز تو امسال روا حاجت آینده شود

هستی ای خسرو فرهاد لقب قابل آن

[...]