بد اندیشان در ختانش بکندند

در و دیوار او بر هم فگندند

به مهمانان همه خوبی پسندند

نه زین سان در میان برف بندند

به مهمانان همه خوبی پسندند

نه زین سان در میان برف بندند

طاووس بهاری را، دنبال بکندند

پرش ببریدند و به کنجی بفکندند

خسته به میان باغ به زاریش پسندند

با او ننشینند و نگویند و نخندند

باز در زلف بنفشه حرکات افکندند

دهن زرد خجسته به عبیر آگندند

در زنخدان سمن، سیمین چاهی کندند

بر سر نرگس مخمور طلی پیوندند

چون چراغند اگرچه در بندند

زانکه جان می‌کنند و می‌خندند

چون به شهر آن کسان که خرسندند

کمر از بهر خواجگی بندند

خوب رویند و زشت پیوندند

همه گریان کنان و خوش خندند

رخت بر باد گشته در بندند

برخود و عادلان همی خندند

گرچه بیرون برآن سخن خندند

دل درون در ز خشم دربندند

مه که خورشید را برو بندند

چون جدا گشت ازو برو خندند

ممسکی جست مر مرا در بلخ

که همه شهر اندر آن بندند

تا ببینند خواجه کجاست

کس ندیدست و جمله خرسندند

من ندیدم ولیک تا نه چرا

[...]

بلبلان رخت به باغ افگندند

زاغ را بار سفر می بندند

دل لاله به عبیر آلودند

دهن باد به مشگ آگندند

باغ با باد صبا هم سخن است

[...]

خوب‌رویان زشت‌پیوندند

همه گریان‌کنان خوش خندند

نه چندان صید گوناگون فکندند

که حدش در حساب آید که چندند

به خنده گفت اگر پیران نخندند

کجا طفلان ستم‌کاری پسندند

دگر گفتی که آنان که‌ارجمندند

چنین بر روی مهمان در نبندند

گفتمش گفتنی که بپسندند

نه که خود زیرکان بر او خندند

وین چنین دیو در جهان چندند

که‌ابله‌ند و بر ابلهان خندند

تا چهل روز خاک می‌کندند

در جهان گورکن چنین چندند