بوستانبانا! حال و خبر بستان چیست

وندرین بستان چندین طرب مستان چیست

گل سر پستان بنموده، در آن پستان چیست

وین نواها به گل از بلبل پردستان چیست

باز در زلف بنفشه حرکات افکندند

دهن زرد خجسته به عبیر آگندند

در زنخدان سمن، سیمین چاهی کندند

بر سر نرگس مخمور طلی پیوندند

سندس رومی در نارونان پوشاندند

خرمن مینا بر بید بنان افشاندند

زندوافان بهی زند زبر برخواندند

بلبلان وقت سحر زیروستا جنباندند

دیلمی‌وار کند هزمان دراج غوی

بر سر هر پرش از مشک نگاریده ووی

ورشان نوحه کند بر سر هر راهروی

بلبل از دور همی‌گوید بر من بجوی

فاخته وقت سحرگاه کند مشغله‌ای

گویی از یارک بدمهرست او را گله‌ای

کرده پنداری گرد تله‌ای هروله‌ای

تا در افتاده به حلقش در مشکین تله‌ای

کبک چون طالب علمست و درین نیست شکی

مساله خواند تا بگذرد از شب سه یکی

بسته زیر گلو از غایه تحت‌الحنکی

ساخته پایکها را ز لکا موزگکی

هدهدک پیک بریدست که در ابر تند

چون بریدانه مرقع به تن اندر فکند

راست چون پیکان نامه به سراندر بزند

نامه گه باز کند، گه به هم اندر شکند

به سمنزار درون لالهٔ نعمان به شنار

چون دواتی بسدینست خراسانی‌وار

وان دوات بسدین را نه سرست و نه نگار

در بنش تازه مداد طبری برده به کار

باد خوشبوی دهد نرگس را مژده همی

که گل سرخ به در آمد از پرده همی

با تو در باغ به دیدار کند وعده همی

نرگس از شادی آن وعده، کند سجده همی

باغ معشوقه بد و عاشق او بوده سحاب

خفته معشوقه و عاشق شده مهجور و مصاب

عاشق از غربت باز آمده با چشم پرآب

دوستگان را با سرشک مژه برکرد از خواب

عاشق از دور به معشوق خود اندر نگرید

بخروشید و خروشش همه گوشی بشنید

آتشی داشت به دل، دست زد و دل بدرید

تا به دیده بت او آتش پنهانش بدید

همچنین ماه دو، سر از بر بالینش یافت

گه و ناگاه چنین دل بدرید و بشکافت

عاشق از دور بدید و بدوید و بشتافت

تا دل و دیده و تا تنش ازو گرم بیافت

اینهمه زاری عاشق بنمود و ننهفت

هیچ معشوقهٔ او را دل و دیده نشکفت

ساعتی با او ننشست و نیاسود و نخفت

نشدش کالبد از زاری و ز فرقت زفت

ملکی کش ملکان بوسه به اکلیل زنند

میخ دیوار سراپرده به صد میل زنند

چون به لشکرگه او آینهٔ پیل زنند

شاه افریقیه را جامه فرونیل زنند

ملکی کو ملکان را سر مایه شکند

لشکر چین و چگل را به طلایه شکند

گرز او مغفر چون سنگ صلایه شکند

در سرش مغز، چوخایسک که خایه شکند

پادشاهی که به رومش در صاحب خبران

پیش او صف سماطین زده زرین کمران

رای کرده‌ست که شمشیر زند چون پدران

که شود سهل به شمشیر گران شغل گران

چون ملک با ملکان مجلس می‌کرده بود

پیش او بیست هزاران بت نوبرده بود

چون سپه را به سوی دشت برون برده بود

گرد لشکر صد و شش میل سراپرده بود

گر همی فرعون قوم سحره پیش آرد

رسن و رشتهٔ جنبیده به مار انگارد

بالله و بالله و بالله که غلط پندارد

مار موسی همه سحر و سحره اوبارد

قوم فرعون همه را در بن دریا راند

آنگهی غرقه کندشان و نگون گرداند

گر بترسندی و فرعون خدا را خواند

جبرئیل آید و خاکش به دهن افشاند

ملکا در ملکی فر همایست ترا

تا به جایست جهان، ملک به جایست ترا

بستان ملک هر اقلیم که رایست ترا

که خداوند جهان راهنمایست ترا

ایزد امروز همه کار برای تو کند

همه عالم به مراد و به هوای تو کند

از لطف هر چه کند با تو سزای تو کند

زانکه ضایع نکند هر چه به جای تو کند

تا جهان باشد جبار نگهبان تو باد

بخت مطواع تو و چرخ به فرمان تو باد

برکت عمر تو و مال تو و جان تو باد

امر امر تو و سلطان همه سلطان تو باد