زمانه پندی آزادوار داد مرا

زمانه چون نگری سر به سر همه پند است

به روز نیک کسان گفت تا تو غم نخوری

بسا کسا که به روز تو آرزومند است

زمانه گفت مرا خشم خویش دار نگاه

[...]

من آن بازم که پروازم بلند است

شکارم آفتاب دل پسند است

به تو زین روی طبع خرسند است

که مرا با تو طرزِ پیوند است

چرخ را با علوت پیوند است

کس نداند که قدرِ تو چند است

قدر مردم سفر پدید کند

خانه خویش مرد را بند است

تا به سنگ اندرون بود گوهر

کس چه داند که قیمتش چنداست

اگر چه داستانی دل‌پسند است

عروسی در وقایه شهربند است

هزارش قلعه بر کوه بلند است

خزینه‌‌ش را خدا داند که چند است‌!

ملک را در شکار‌ت رخش تند است

ولیک از مریمش شمشیر کند است

دلم گوید به شیرین دردمند است

بدین آوازه آوازش بلند است

سهی سرو تو را بالا بلند است

به بالاتر شدن نادل‌پسند است

سخن کآن از دماغ هوشمند است

گر از تحت‌الثری آید‌، بلند است

بدان گیسو که قلعه‌ش را کمند است

چو سرو قامتش بالا بلند است

مدارا کن که خوی چرخ تند است

به همّت رو که پای عمر کند است

نظم ار چه به مرتبت بلند است

آن علم طلب که سودمند است

پند ار چه هزار سودمند است

چون عشق آمد چه جای پند است‌؟

چون دید پدر که دردمند است

در عالم عشق شهربند است

پرهیز نه دفع یک گزند است

در راحت و رنج سودمند است

ره به جان رو که کالبد کُند است

بار کم کن که بارگی تند است

با یک سر موی تو اگر پیوند است

بر پای دلت هر سر مویی بند است

گفتی که رهی دراز دارم در پیش

از خود به خود آی، دوست بین تا چند است

دلی کز عشق جانان دردمند است

همو داند که قدر عشق چند است

دلا گر عاشقی از عشق بگذر

که تا مشغول عشقی عشق بند است

وگر در عشق از عشقت خبر نیست

[...]