پس از من کنون شاه بهمن بود

همان رازدارش پشوتن بود

هران چیز کان بهره تن بود

روانش پس از مرگ روشن بود

ندانی که فردات شیون بود

چو کهبد سرت مانده بی تن بود

یکی بادپیمای کم زن بود

که از کینه با خویش دشمن بود

چنان چون که تان هوش بر تن بود

نباید که از دشمن ایمن بود

پسر کز نژاد تهمتن بود

دلیر و یل و دشمن افکن بود

چنان گشت گویی که هرگز نبود

نه نامت ازین شهریارا نبود

کارم همه جز مهر تو دلجوی نبود

واندر دل من ز مهر تو بوی نبود

چون در خور میدان توام گور نبود

جز جستن من ز پیش روی تو نبود

طلبکار دختر تهمتن بُوَد

که داماد من شاه بهمن بُوَد

زن ار شیر دل آهنین تن بُوَد

نه مرد آنک او کمتر از زن بُوَد

بزرگ آن بُوَد کو فروتن بُوَد

خرد مر منی را چو دشمن بُوَد

تا جوانی مددگه من بود

جوی عمرم پر آب روشن بود

که تا بر ما زمانه چوب‌زن بود

فلک چوبک‌زن چوبینه‌تن بود

نه‌نه غرضش نه این سخن بود

نه سرو و گل و نه نسترن بود

اگر زن خود از سنگ و آهن بود

چو زن نام دارد‌، نه هم زن بود

نیست آسان تا که جان در تن بود

عهدهٔ خلقی که در گردن بود

محمد نیز کو مقصود کن بود

شب معراج سلطان سخن بود

اگرچه از تکبّر پیل‌تن بود

ولی یک پشّه او را راه‌زن بود

ترا سی سال بُت گور و کفن بود

که در راه خدایت راه زن بود

امامی کو امامت را حسن بود

حسن آمد که جمله حسن ظن بود