ناقوس نواز گر ز من دارد عار

سجاده نشین اگر ز من کرده کنار

من نیز به رغم هر دو انداخته‌ام

تسبیح در آتش، آتش اندر زنار

سه چوبه بزد بر میان چنار

به دو نیمه بشکافتش چون انار

کُهی بُد همان جا به دریا کنار

گرفته ز دریا کنارش سنار

ز ماهی استخوان شاخها بر کنار

بُد افکنده هر یک فزون از چنار

یکی را گونه شد همرنگ دینار

یکی را چهره شد مانند گلنار

چو شاخ مُرد بر وی برگ گلنار

چو برگ نار بر وی دانهٔ نار

سرش گنبدی بود و بالا منار

دو دستش بدی چون دو شاخ چنار

یکی سرخ گشته به خون چون انار

یک از بیم لرزان چو بید از چنار

ببوسید و افگند اندر کنار

ترنج اندر آمد میان دو نار

در تماشای آن دوتا گلنار

مرد برهم فتد چو دانهٔ نار

چون شنید او خطاب حق با نار

سرد و خوش طبع شد چو دانهٔ نار

دل هریک ز بغی و کینه چو نار

اسب چون کوه و مرد همچو چنار

همه بر پر دلند همچو انار

همه قد پر ز پنجه همچو چنار

ز هر سو درآویخته سیب و نار

همه نار یاقوت و یاقوت نار

از رهش برگیر سوی گلشن آر

چون بیایی، با خودش پیش من آر

علی باشد قسیم جنت و نار

کند بر تو چو بوذر نار گلنار

مرا معنی نخواهد سوخت در نار

حقیقت خرقه با تسبیح و زنّار

بهانه خاک بود و من بدم نار

شدم کافر ببستم عین زنّار

تو صافی باش همچون شعلهٔ نار

بسوزان سر بسر این نقش زنار

بده جامی که خرقه هست زنّار

بسوزم این زمانش در تف نار