میی دارد که گر خوردی نمیری

اگر تو خود گدا یا شاه و میری

تو گر اینجا خوری از خود بمیری

ولی در ذات من هرگز نمیری

بمیرای شیخ بیش از آنکه میری

اگر مرد رهی از جان بمیری

از آن بر جملهٔ عشّاق میری

که هر دم پیش از مردن بمیری

گرچه در علم و معرفت میری

نرسی اندر و مگر میری

آنچنانکه زئی چنان میری

نیک دان گر فقیر و گر میری

گر شهی در جهان و گر میری

نی در او عاقبت همیمیری

گر شوی فانی و ز خود میری

در جهان بقا کنی میری

چو دریا پر گهر دارم ضمیری

ولی گوهر نمیجوید امیری

هر چند که در ملک فصاحت میری

چون شمع زبان مکش که در دم می ری

تا چند زنی لاف که میر سخنم

بر سبلت خویش تا نمیری میری

ز خورشید فزون روشن ضمیری

بلند از قدر او نام امیری

مه طلعت و آینه ضمیری

همخوابه و همسر امیری

خوشا روزی که خود را باز گیری

همین فقر است کو بخشد امیری

حیات جاودان اندر یقین است

ره تخمین و ظن گیری بمیری