نه جباری خویش را کم کند

نه در پیش ما پشت را خم کند

تب مرگ چون قصد مردم کند

علاج از شناسنده پی گم کند

عاقبتت چونکه به مردم کند

دست به دستت ز میان گم کند

چون دمی در گل دمد آدم کند

وز کف و دودی همه عالم کند

خاک را مهد بنی آدم کند

باد را نه ماههٔ مریم کند

از عصائی سنگ را زمزم کند

گندمی تخم عصی آدم کند

دود را بی آتشی انجم کند

سنگ آتش آرد و هیزم کند

تا شبان بنشیند و ماتم کند

چه عجب گر از چنین کس غم کند

عشق در یک لحظه صد آدم کند

عشق رنگ آمیزی عالم کند

گاه نقشش دیو و گه آدم کند

گاه نقشش شادی و گه غم کند

چون بدین قبض التفاتی کم کند

باد اصرار آتشش را دم کند

تجربه و تعلیم بیش و کم کند

تا یکی را از یکی اعلم کند

خدایی که از خاک مردم کند

عجب باشد ار مردمی گم کند

ز یک قطرهٔ آب خاتم کند

ز یک قبضهٔ خاک آدم کند

تا پری را چون تو خواندم دوری از مردم کند

لاجرم تعریف بیش از حد کسان را گم کند

وه چه شوق است اینکه میخواهم جهان بین مرا

توسنت با خاک ره یکسان بزیرسم کند

وقت نیک و بد چه باشد جام می در گردش آر

[...]

هرچند بیخم می‌کَنی، وصلت گرم خرم کند

بازم نهال زندگی پا در زمین محکم کند

شد با من مجنون صفت آهوی چشمت آشنا

این آشنایی آخرم بیگانه از عالم کند

در کعبه کویش دلا از راه نومیدی درآ

[...]

هر که سخن را به سخن ضم کند

قطره ای از خون جگر کم کند

خط مگر با آن لب میگون مرا همدم کند

زور این می را مگر بیهوشدارو کم کند

گرچه دارد حجت ناطق زعیسی در کنار

گفتگوی منکران خون در دل مریم کند

گر بود طوطی، که زنگ خاطر من می شود

[...]

آسمان از برق آهم دست و پا را گم کند

شور اشک من نمک در دیده انجم کند

از بهشت جاودان آورد آدم را برون

تا چه با اولاد آدم خوردن گندم کند

هر که را پهلوی چربی هست از خوان نصیب

[...]

خرد چون دهانش تبسّم کند

عدم را وجودی توّهم کند