شدست از نوازش چنان پرمنش

که هزمان ببوسد فلک دامنش

خنک درجهان مرد پیمان منش

که پاکی وشرمست پیرامنش

سرو بود او‌، کنیزکان چمنش

او گل سرخ و آن بتان سمنش

گر گرفتی آیتی زان دامنش

نیستی پروای خواندن چون منش

چون بمیرم سخت گیرم دامنش

بو که آخر دل بسوزد برمنش

من آن ساعت انگاشتم دشمنش

که بنشاند شه زیردست منش

بدارید چندی کف از دامنش

و گر می‌گریزد ضمان بر منش

چه خیر آمد از نفس تر دامنش

که صحبت بود با مسیح و منش؟

مبادا که فردا به خون منش

بگیرند و خرم شود دشمنش

کسی را بُوَد سوز برق مَنَش

که در جانش افتد نه در دامنش

به گیتی نبد هیچ‌کس دشمنش

مگر در جهان ریمن اهریمنش

گل بین که دریدند همه پیرهنش

کردند برهنه بر سر انجمنش

در چوب شکافتند همه پیرهنش

کردند به صد پاره میان چمنش

خس و خاری که روید از دمنش

ننگ آید ز سوری و سمنش

گشته جمله خوشه چین خرمنش

دست امید همه بر دامنش

هر که درد عشق سوزد دامنش

جان و دل بگرفته از ما و منش

دور فلک، ساخت جدا از منش

کرد رها دست من از دامنش

خوش آمد ز بام سرای منش

چو جغدی که ویرانه شد مأمنش

زدی یا اجل‌، برق بر خرمنش

بُدی یا به‌عزل‌، آسمان دشمنش

برق سان بگرفت طرف دامنش

وز فغان زد آتش اندر خرمنش

هر چه کِشتی تو، برویانم منش

تخم بد ریزی، بد آید خرمنش