چنین داد پاسخ که من رستمم

ز دستان و از سام و از نیرمم

آروزهاست در سرِ قلمم

که نه از لوح و دست روح کمم

جبرییل‌م به چینی‌قلمم

بر صحیفه چنین کشد رقمم

من که نقاش نیشکر قلمم

رطب‌افشان نخل این حرمم

سوخته شد خرمن روز از غمم

چشمهٔ خورشید فسرد از دمم

روز و شب بنشسته در صد ماتمم

تا شفاعت خواه باشی یک دمم

یار کو؟ تا دل دهد در یک غمم

دست کو؟ تا دست گیرد یک دمم

گفت یا رب جبهٔ ده محکمم

هم چو خلقان دگر کن خرمم

گر نبودی نقد چندینی غمم

زین سفر بودی دلی بس خرمم

منور کن بنور شرع چشمم

مقدر از عبودیت کن اسمم

من عزایم خوانم و در وی دمم

نیک گردد نقد شاه عالمم

از در او آگهی ده یکدمم

تا بود آن یکدمم صد عالمم

این زمان من روز و شب در ماتمم

کآن تواند برد کآورد این غمم

در همه نوعی چو با تو همدمم

من چرا برخیزم از تو چه کمم

گفت ایشان را که عمری در غمم

اندرین خلوت ز بهر ماتمم

من چو با سوداییانش محرمم

روز و شب اندر قفس در می‌دمم

قلب می‌گوید ز نخوت هر دمم

ای زر خالص من از تو کی کمم

نه گر دستگیری کنی خرمم

نه گر سر بری بر دل آید غمم

زنی گفت من دختر حاتمم

بخواهید از این نامور حاکمم

چو دانی که در هر دمت همدمم

به هر حال در خدمتت محرمم