چو از دامن ابر چین کم شود

بیابان ز باران پر از نم شود

مگر کین غمان بر دلت کم شود

سر تیر مژگانت بی نم شود

چو جام نبیدش دمادم شود

بخسپد بدانگه که خرم شود

نه از تابش او همی کم شود

وگر خون چکاند برو نم شود

همانا چو دریای قلزم شود

دو لشکر به خون اندرون گم شود

ز شامی مگرشاد و خرم شود

غم ورقه اندر دلش کم شود

بستان کنون ز حسن به عالم علم شود

و آن زشتی زمانه به ناکام کم شود

ابر دژم در آید و در بارد از بهار

روی زمین ز یمن یمینش چو یم شود

طبع زمانه خرم و خندان و تازه روی

[...]

ملک چو مویت همه درهم شود

گر سر مویی ز سرت کم شود

عقل ز بسیار خوری کم شود

دل چو سپرغم سپرِ غم شود

ای تاج دین سزد که حریمت حرم شود

دشمن چو شد مسخر تو دوست هم شود

جان خوش شود چو نور پذیرد ز رأی تو

گل بشکفد چو هم نفس صبحدم شود

هردون که بر خلاف تو گیرد قلم به دست

[...]

چون دل و گل هر دو در حق گم شود

آنگهی مردم بحق مردم شود

گر دوجا آب نجس بر هم شود

چون بدو قله رسد محرم شود

نام او از هر دو عالم گم شود

همچو یک شبنم که در قلزم شود

هر که او با صالحان همدم شود

در حریم خاص حق محرم شود

راه کل گیرد پس آنگه گم شود

چون یکی قطره که با قلزم شود

هر که درتو کم شود او گم شود

همچو یک قطره که در قلزم شود

چونکه بستاند دراز تو گم شود

همچو یک قطره که با قلزم شود

چون خیال تو بکلی گم شود

قطرهٔ تو آن زمان قلزم شود

این قدر عقلی که داری گم شود

سر که عقل از وی بپرد دم شود

احولیها اندک اندک کم شود

چون ز هفصد بگذرد او یم شود