کسی را که جنگی چو رستم بود

بیازارد او را خرد کم بود

گنهکارتر چیز مردم بود

که از کین و آزش خرد گم بود

بدین سوی همواره خرم بود

گه رفتن آیدش بی‌غم بود

بدان خو مبادا که مردم بود

چو باشد پی مردمی گم بود

همه سودمندی ز مردم بود

چو او گم شود مردمی گم بود

ز شادی که فرجام او غم بود

خردمند را ارز وی کم بود

همی‌گفت تا جنگ مردم بود

مبادا که مردی ز من گم بود

که با ما ز هر گونه مردم بود

نباید که زان گوهری گم بود

چو از راستی بگذری خم بود

چه مردی بود کز زنی کم بود

که هم دل بود وی را هم درم بود

هوادار و هوا خواهش نه کم بود

می‌زدگانیم ما، در دل ما غم بود

چارهٔ ما بامداد رطل دمادم بود

راحت گزدم زده، کشتهٔ گزدم بود

می زده را هم به می دارو و مرهم بود

ندانم که بیمم ز رستم بود

که با زور او زور من کم بود

که او کره رخش رستم بود

به گیتی سپرکش چنو کم بود

که گیتی به پیوند خرم بود

به بیگانگی دل پر از غم بود

ز مرجانه گفتا چرا غم بود

که پیش من اواز خوی کم بود

ازین سرزنش کی مرا غم بود

مرا کینه جوئی چه رستم بود

تا معین‌الدین وزیر خسرو عالم بود

عالم از عدلش بهشتی تازه و خرم بود

در پناه دولت او بنده و آزاد را

ناز و نعمت بیش باشد رنج و محنت کم بود

تا سر او سبز باشد رویها گلگون بود

[...]

روشن آن بدری که کمتر منزلش عالم بود

خرم آن صدری که قبله‌ش حضرت اعظم بود

این جهان رخسار او دارد از آن دلبر شدست

و آن جهان انوار او دارد از آن خرم بود

حاکمی کاندر مقام راستی هر دم که زد

[...]

رخ و زلفش صلاح عالم بود

خَلق و خُلقش وجود آدم بود

تا بدان حد شده مکرّم بود

لو کشف مر ورا مسلم بود