که در بوستانش همیشه گلست

به کوه اندرون لاله و سنبلست

همه بوستان زیر برگ گلست

همه کوه پرلاله و سنبلست

بگویم همه آنچ اندر دلست

سخنها که جانم برو مایلست

که از ما چنین دردشان در دلست

ز خون ریختن گرد کشور گلست

چه کنم دل که همه درد و غم من زدلست

دل که خواهد ببرد، گو ببر، از من بحلست

سال تا سال گرفتار دل مستحلم

وای آن کس که گرفتار دل مستحلست

گاه در چاه زنخدان نگار ختنست

[...]

ولی آرزویی مرا در دلست

اگر چه به نزدیک ما مشکلست

راه عشق از روی عقل از بهر آن بس مشکل‌ست

کآن نه راه صورت و پای‌ست کآن راه دل‌ست

بر بساط عاشقی از روی اخلاص و یقین

چون ببازی جان و تن مقصود آن گه حاصل‌ست

زینهار از روی غفلت این سخن‌بازی مدان

[...]

این همه طمطراق آب و گِلست

ورنه آنجا که محض جان و دلست

قدمی را که با قِدم بقل‌ست

سطح بیرونی محیط پل‌ست

گوهر بی‌صدف درون دلست

صدف بی‌گهر درون گِلست

ستم اندر جهان نه ز آب و گلست

این همه ظلمها ز کبرِ دلست

هرکه زین جرعه طافح و ثملست

عقل او شب چراغ روز دلست

زانکه اینجات یک دو مه محلست

نه بتست آن به مدّت اجلست

آز بسیار خوار و مستحلست

پادشا صورت و گدای دلست

با تو تا لقمه دید جان و دلست

چون شدت لقمه تیز و تیغ و شلست

نردبانی که سوی بام دلست

پایهٔ عرش زیر او خجلست

برگذر کین سرای پر وحلست

نردبان پایه عمر و بام اجلست

آفتاب از جمال او خجلست

زردی رخ گوای درد دلست

همت او ورای جزو و کلست

که همه آبها به زیر پلست

شرف آفتاب در حملست

شرف ماه گاو بی‌جدلست