ای میر نوازنده و بخشنده و چالاک

ای نام تو بنهاده قدم بر سر افلاک

که ز من عامل نسا املاک

بستد و من شدم ز رنج هلاک

سقف او وقف خانهٔ افلاک

خوانده در صحن مالک‌الاملاک

سوار چابک میدان افلاک

نظام عالم و سلطان لولاک

گذر میکرد و میشد سوی افلاک

ابا عقل کل اندر عین لولاک

آنکه پوشیده خلعت «لولاک»

وز بلندیش پست شد افلاک

همه گشتند صافی و چالاک

چون ملک رفته جمله بر افلاک

زان به احمد خطاب شد لولاک

که برای تو ساختیم افلاک

شهشنشاه سریر ملک لولاک

سوار عرصه میدان افلاک

خیاط ازل قبای لولاک

بر قامت تو برید چالاک

چنان بسیار شد اسباب و املاک

که تنگ آمد فضای دور افلاک

یارب به شه سریر لولاک

آن باعث خلقت نه افلاک

خدیو عالم جان شاه «لولاک»

مقیمان درش سکان افلاک

زمین در زیر کفشش عرش افلاک

خدا طغرای عرشش خواند لولاک

ز بیم خنجر گردان چالاک

گریزان باز پس فتنه به افلاک

بندند در از وقوف چالاک

از تخته ی روز و شب بر افلاک

هلال آسا فکند این شوخ چالاک

ز نعلش حلقه ها در گوش افلاک

طفیلی خوارخوان جودش افلاک

گواه این سخن، منشور لولاک

ای صدرنشین بزم لولاک

در خاک مذلت تو افلاک

مرا آنرا بارقه خوانند سلاک

که بر دل همچو برق آید ز افلاک