شبی از شبان داغ دل خفته بود

ز کار زمانه برآشفته بود

شبانروز مادر ز می خفته بود

ز می خفته و هش ازو رفته بود

چو بشنید کاو پیش ازان رفته بود

ز کار شبستان برآشفته بود

پشیمان بشد زان کجا گفته بود

به بیهودگی مغزش آشفته بود

به هومان بگفت آن کجا رفته بود

سخن هرچه رستم بدو گفته بود

سیاووش گفت آن کجا رفته بود

وزان در که سودابه آشفته بود

بگفت آنک با پیلتن رفته بود

ز طوس و ز کاووس کاشفته بود

بدان چشمه آمد کجا خفته بود

بران دیو بدگوهر آشفته بود

چو رفتند بیداردل رفته بود

نه بخت چنان پادشا خفته بود

همه یاد کرد آن کجا رفته بود

کجا اردوان از چه آشفته بود

که بااو ستاره‌شمر گفته بود

ز گفتار ایشان برآشفته بود

بگفت آنچ زروان بدو گفته بود

سخن هرچ اندر نهان رفته بود

بگفت آنچ با مادرش رفته بود

ز مادر که برآتش آشفته بود

به آتش بداد آنچ پذیرفته بود

سخن هرچ پیش ردان گفته بود

بگفت آنچ خاقان بدو گفته بود

که از کین آن کشته آشفته بود

شب تیره شاه جهان خفته بود

چو شیرین به بالینش بر جفته بود

که او را ستاره شمر گفته بود

ز گفتار ایشان برآشفته بود

به خسرو نمود آن کجا رفته بود

سخن هرچ پیران بدو گفته بود

سخن سر به سر چون همه گفته بود

ز پیکار و جنگ آن کجا رفته بود

شه شام را جان و دل رفته بود

که در آتش عاشقی تفته بود