تو رها کن سر به مهر این واقعه

مرد حق شو روز و شب چون رابعه

تا نباشد عاشقی چون رابعه

کی شناسد قدر صاحب واقعه

رفت شیخ بصره پیش رابعه

گفت ای در عشق صاحب واقعه

تو مباش آخر چنان کز جرعهٔ

ره به پهلو میروی چون رقعهٔ

رفت دزدی در سرای رابعه

خفته بود آن مرغ صاحب واقعه

گونه‌گون می‌دید ناخوش واقعه

فاتحه می‌خواند او والقارعه

طبل افلاسم به چرخ سابعه

رفت و تو نشنیده‌ای بد واقعه

صدقوهم هم شموس طالعه

یومنوکم من مخازی القارعه

رابعا چون سوخت ما را مزرعه

می ندانم خامسه از رابعه

او نمی‌دانست کاندر مرتعه

از گلاب آمد ورا آن واقعه

تو بکردی او بکردی مودعه

زانک ارض الله آمد واسعه

شاه آمد تا ببیند واقعه

دید آن‌جا زلزلهٔ القارعه

تا بکی عکس خیال لامعه

جهد کن تا گرددت این واقعه

بجائی که باشد سپاه امتعه

بسرتان بدرد همه مقنعه

هستی همه ذلت و هوان است و ضعه

زین مرحله هر که رفت الله معه

بگذر به زمین نیستی تا یابی

فی الارض مراغما کثیرا و سعه

برقص از پی برقع و مقنعه

که خمیازه گیرد ره صومعه

باشدت در هر طرف صد مزرعه

گله ها هم مرتعه در مرتعه

مارایت شیئا الا ومعه

قدرایت ربه و مبدعه

باز بیرون زین فصول اربعه

هست فصلی از ملک در مطمعه