چون شد از آسمان دل ظاهر

هم به جان مست و هم به تن ظاهر

رَمَد دارد دو چشمِ اهلِ ظاهر

که از ظاهر نبیند جز مظاهر

یک عین بود بسی مظاهر

عینی به مظاهر است ظاهر

بکماله ما فی الوجود مظاهر

و جماله فیها و منها ظاهر

جمال مطلق از قید مظاهر

به نور خویش هم بر خویش ظاهر

تا عشق نکرد حسن ظاهر

پیدا نشد اینهمه مظاهر

سحر گلبرگ تر شد از جواهر

به دور مه چو پروین گشت ظاهر

بت فایز عرق بر چهره جاری

چو وانهاری به جنت شد مظاهر

جسد گر هست سیرت در مظاهر

بود آنکو شود ز ارواح ظاهر

ز ذات خود شد او بر خویش ظاهر

نمود آنگه تجلی در مظاهر

ذوی‌العین آنکه حق بیند بظاهر

بباطن وانگهی خلق و مظاهر

بعبدالظاهر از حق گشت ظاهر

ظهور حق که بیند در مظاهر

چون هر چیزی بضد اوست ظاهر

نباشد ضد ذاتش در مظاهر

ولی چون هستیش را خواست ظاهر

تجلی کرد در کل مظاهر

ازو اعیان و اکوان گشت ظاهر

تجلی کرده حق زاو در مظاهر

وجود اندر صور او راست ظاهر

باحکامش ظهور اندر مظاهر

پس اکوان با صور اندر مظاهر

وجود حق بود از حیث ظاهر

بود از کعبه و از دیر ظاهر

خدا را کعبه و دیر از مظاهر

عدد چون در مراتب گشت ظاهر

مراتب گشت موجود و مظاهر