بلاغت نگه داشتندی و خط

کسی کو بدی چیره بر یک نقط

ای بر سر حرف این و آن نازده خط

پندار دویی دلیل بعدست به خط

در جملهٔ کاینات بی سهو و غلط

یک عین فحسب دان و یک ذات فقط

دل احمد ز کون بود نقط

آدم و جمله انبیا برخط

زانکه اول نقط بُد و پس خط

خط دوم خلق بود بعد نقط

انبیا بُد خط و رسول نقط

جان بوبکر در میانهٔ خط

تا نُبی و نَبی ز چون تو سقط

این درآمد به صورت آن در خط

گر نه ار تنگ مانی است آن خط

از چه خطهای مقله گشت سقط

حور را حرز و هیکلست آن خط

که نیابی برآن نهاد و نمط

طول و عرض و سطوح و نقطه و خط

که در احوال جمله نیست غلط

ای آفتاب برج سیادت روا مدار

گر بر مثال جاه تو انجم شود نقط

آگه شود زمانه زاسرار لوح غیب

گر قوت بیان تو ماند برین نمط

آنجا که کلک مدح تو خواهد مسیر عقل

[...]

بود سلطانیم پندار و غلط

سلطنت کی زیبد از مشتی سقط

گر ز غفلت ره غلط کرد آن سقط

من چو می‌دانم نکردم ره غلط

عیسی مریم بدو گفت ای سقط

می ندانی هیچ و ره کردی غلط

شیخ را گفتا که من دزد سقط

کرده بودم از جهالت ره غلط

رفت در کشتی و شد زانسوی شط

شد ز گفت آن لعین او را غلط

در دایرهٔ وجود بی سهو و سقط

دلها زتو دور نیست چو نقطه زخط

بر مرکز عهد اول از خطّ ازل

جانها همه دایره است و عشق تو نقط

در دایرهٔ وجود بی سهو و سقط

دلها همه دور نیست چون نقطه زخط

در مرکز عهد اوّل از خطّ ازل

جانها همه دایره است و عشق تو نقط

مزن نگارا بربط به پیش مشتی خربط

مران تو کشتی بی‌شط بگیر راه اوسط

از خود ای جزوی ز کلها مختلط

فهم می‌کن حالت هر منبسط

بز مرا که بز میانه‌ست و وسط

روبها خرگوش بستان بی غلط