کنون از نیام این سخن برکشیم

دو بن سرو کان مرغ دارد نشیم

زانک ما کاصحاب جای ناخوشیم

از قدم تا فرق غرق آتشیم

خوش سوی ما آ دمی ز آنچ که ما هم خوشیم

آب حیات توایم گرچه به شکل آتشیم

تو جو کبوتربچه زاده این لانه‌ای

گر تو نیایی به خود مات از این سو کشیم

حاضر ما شو که ما حاضر آن شاهدیم

[...]

از خویش خوشم نی نباشد خوشیم

از خود گرمم نه آب و نی آتشیم

چندان سبکم به عشق کاندر میزان

از هیچ کم آیم دو من ار برکشیم

کین همه فقر و جفا ما می‌کشیم

جمله عالم در خوشی ما ناخوشیم

ما سمیعیم و بصیریم و خوشیم

با شما نامحرمان ما خامشیم

با تو ما چون رز به تابستان خوشیم

حکم داری هین بکش تا می‌کشیم

ما که هرشب همچو شمع از تاب و تب در آتشیم

با خیال نرگست در عین بیماری خوشیم

سال‌ها بودیم رقصان در هوایت ذرّه‌وار

واین زمان افتاده چون گردی به روی مفرشیم

گه نشسته در عرق گه در تبیم از اشک و سوز

[...]

ما که چنین کشته هر مهوشیم

سوخته خرمن ز همان آتشیم

گر می از ساغر وصلت نکشیم

به جگر خواری شوق تو خوشیم

ما به خونخواری خواریت خوشیم

از کسان منت عزت نکشیم

ز شوق روی تو دیدن بدرد و داغ خوشیم

ز ذوق کوی تو دامن زگشت باغ کشیم

ز شوق روی تو دیدن بدرد و داغ خوشیم

ز ذوق کوی تو دامن زگشت باغ کشیم

گر چو ماهی ما درین دریا خوشیم

لیک خود را سوی ساحل می کشیم

ما سمیعیم و بصیر و باهشیم

با شما نامحرمان ما خامشیم

ما سمیعیم و بصیر و باهشیم

با شما نامحرمان ما خامشیم

گاهی در آب دیده و گاهی در آتشیم

درمانده متابعت نفس سرکشیم

کردند پای بوس هدف تیرهای راست

ما از کجی مقید زندان ترکشیم

موج سراب در دل شب آرمیده است

[...]

پیوسته ما ز فکر دو عالم مشوشیم

ما از دو خانه همچو کمان در کشاکشیم

ما به آهِ خشک و چشمِ تر خَوشیم

یونسِ آب و خلیلِ آتشیم

از چشم تو ما مست و ز لعل تو بجوشیم

با ساغر و می‌رسته ز خود رفته زهوشیم

تا چشم کی این سو کنی از دل همه چشمیم

تا حکم چه بر لب دهی از جان همه گوشیم

از شیوه لعلت همه سر باده پرستیم

[...]