چهارم که خوانند اهتو خوشی

همان دست‌ورزان ابا سرکشی

بیاموز و بشنو ز هر دانشی

که یابی ز هر دانشی رامشی

ازان زخم آن پهلو آتشی

که سامیش گرزست و تیر آرشی

نجوید همی جز همه ناخوشی

به گفتار و کردار و گردنکشی

که گر مست شد بنده از بیهشی

نمود اندران بیهشی سرکشی

کسی کو خرد دارد و باهشی

نباید گزیدن جز از خامشی

فرستادهٔ شهریاران کشی

به غمری برد راه و بیدانشی

هران کس که دارد به دل دانشی

بگوید مرا زو بود رامشی

چو بیکار باشی مشو رامشی

نه کارست بیکاری ار باهشی

نبرداشتند از کسی سرکشی

بلندی و تندی و بی‌دانشی

بتی دید پر ناز و زیب و کشی

همه سر به سر دلکشی و خوشی

برانگیخت آن باره آتشی

به کف آهنین نیزه سی رشی

که نامش به سوی دری چون کشی

یکی سنگه خواندش و دیگر تشی

به ناز و خَندِه و بازی و خَوشّی،

بِدو گُفتِ ایْ همه خوبی و گَشّی:

هر آن کاو برمنش با شد به گشی

نباشد عیش او را هیچ خوشی

منش بر آسمان دارد به گشّی

و با مردم نیامیزد به خوشی

گرفته گل ازیشان زیب و خوشی

چنان چون تازه نرگس ناز و گشّی

بهشت آسا زمین با زیب و خوشی

عروس آسا جهان با ناز و گشّی

نباشد دوستی را هیچ خوشی

چو باشد دوستی با عجب و گشّی

بشد روز وصال و روز خوشی

که من با دوست کردم ناز و گشّی