با تو مرا سوختن اندر عذاب

به که شدن با دگری در بهشت

بوی پیاز از دهن خوبروی

نغزتر آید که گل از دست زشت

پدر چون دور ِ عمرش منقضی گشت

مرا این یک نصیحت کرد و بُگذشت

زر به اَمرَد کسی دهد به گزاف

که نداند طریقت زردشت

‌هر کجا سرو‌ قامتی بینی

‌چشم در روی کن، خیو در مشت

‌چون نه کونش دری ّ و نه شلوار

[...]

دی مردکی آب پشت می‌‌ریخت به دشت

می‌‌گفت و ازین حدیث می ‌در نگذشت

‌باری چو گناهکار می‌‌باید بود

‌هم در کف پاک به که در کون پَلشت

تَتَری گر کشد مُخَنَّث را

تتری را دگر نباید کشت

‌چند باشد چو جِسر بغدادش

‌آب در زیر و آدمی در پشت؟

وگر خشم گیرد ز کردارِ زشت

چو بازآمدی ماجرا درنوشت

رعیّت نشاید به بیداد کُشت

که مر سلطنت را پناهند و پشت

شنیدم که جمشید فرخ‌سرشت

به سرچشمه‌ای بر به سنگی نوشت

به بانگ دهل خواجه بیدار گشت

چه داند شب پاسبان چون گذشت؟

که خلقی بر او روی دارند و پشت

نه رای است خلقی به یک بار کشت

مزن بانگ بر شیرمردان درشت

چو با کودکان برنیایی به مشت

شنید این سخن پیر خم بوده پشت

به تندی برآورد بانگی درشت

ز جور شکم گل کشیدی به پشت

که روزی محال است خوردن به مشت

به خردان مفرمای کار درشت

که سندان نشاید شکستن به مشت

یکی را که دیدی تو در جنگ پشت

بکش گر عدو در مصافش نکشت

سواری که در جنگ بنمود پشت

نه خود را که نام آوران را بکشت

برش تنگدستی دو حرفی نبشت

که ای خوب فرجام نیکو سرشت

سراپای حالش دگرگونه گشت

بر این ماجرا مدتی بر گذشت

سماطی بیفکند و اسبی بکشت

به‌دامن شکر دادشان‌، زر به مشت

مرا بار لطفش دو تا کرد پشت

به شمشیر احسان و فضلم بکشت