بیاراسته سیستان چون بهشت

گلش مشک سارا بُد و زرّ خشت

بیاراست ایوانها چون بهشت

گلاب و می و مشک و عنبر سرشت

پس آن نامهٔ زال پاسخ نوشت

بیاراست چون مرغزار بهشت

چو رستم بپیمود بالای هشت

بسان یکی سرو آزاد گشت

چنان دان که خوردی و بر تو گذشت

به خوشتر زمان بازم بایدت گشت

چو او رسمهای پدر درنَوَشت

ابا موبدان و ردان تیز گشت؛

کنون پادشاهی پرآشوب گشت

سخنها از اندازه اندر گذشت

ز شبگیر تا خور ز گردون بگشت

نبد کوه پیدا نه دریا نه دشت

چو خورشید تابان ز بالا بگشت

خروش تبیره برآمد ز دشت

به ترکان خبر شد که زو درگذشت

بران سان که بد تخت بی‌کار گشت

بگفتند با زال چندی درشت

که گیتی بس آسان گرفتی به مشت

ز گرد سواران در آن پهن دشت

زمین شش شد و آسمان گشت هشت

بنوی یکی باز پیمان نوشت

به باغ بزرگی درختی بکشت

که بر سر مرا روز چندی گذشت

سپهر از بر خاک چندی بگشت

سپرد او به شاه و سبک بازگشت

بدان برز کوه آمد از پهن دشت

هران روز بد کز تو اندر گذشت

بر آنی کزو گیتی آباد گشت

برفتم که اسپش برانم ز کشت

مرا خود به اسپ و به کشته نهشت:

یکی لشکر آراسته چون بهشت

تو گفتی که روی زمین لاله کشت

برآمد درخشیدن تیر و خشت

تو گفتی هوا بر زمین لاله کشت

سپر بر سر و تیغ هندی به مشت

ازان نامداران دو بهره بکشت