جز روی تو زلفین ترا مجلس نیست

کس جز تو در اینجهان ترا مونس نیست

مرا در مرو جز تو هیچ کس نیست

تو خود دانی که با تو دیو بس نیست

با خدای ایچ نیک و بد بس نیست

با که گویم که در جهان کس نیست

سوی ما گرچه هیچکس کس نیست

کرم تو نُویدگر بس نیست

در زمانه به خط چنو کس نیست

با خطش خط مقله جز خس نیست

ولیکن در جهان، امروز کس نیست

که او را در هوس‌نامه هوس نیست

نبود آگه که مرغش در قفس نیست

به میدان شد ملک در خانه کس نیست

بدین تدبیر کس را دست‌رس نیست

که کار تو است و کار هیچ کس نیست

کس را سوی ماه دسترس نیست

نه کار تو کار هیچکس نیست

نظیرش مستجاب الدّعوه کس نیست

زنی کو را ز مردان هم نفس نیست

وصالی بی فراقی قسمِ کس نیست

که گل بی خار و شکر بی مگس نیست

بهشت جاودان جز آن نفس نیست

ولی کس را بدان دم دسترس نیست

مرا چون تو به عالم هیچ کس نیست

شکیبم از وصالت یک نفس نیست

مرا کاندر دو عالم جز تو کس نیست

فراموشت کنم اینم هوس نیست

بجز تو دشمن تو هیچ کس نیست

که دشمن هیچ کس را هم نفس نیست

وصالی بی فراقی قسم کس نیست

که گل بی خار و شکر بی مگس نیست

چرا گویم که چون او هست کس نیست

چو او هست وجز او نیست اینت بس نیست

شناسای تو بیرون از تو کس نیست

چو عقل و جان تو میدانی تو بس نیست

چرایی دایم الفکر اینت بس نیست

که چون از تو گذشتی جز تو کس نیست

چو میدانی که هرمز هیچکس نیست

چرا از هرمزت پس هیچ بس نیست