زبس درهای بسته سخت چون سنگ

تو گویی هست راهم شصت فرسنگ

و گر نایاب گردد در جهان سنگ

بود یک من به گوهر شصت همسنگ

کرد از گل ترازو را پاسنگ

تا شکر بدهدش مقابل سنگ

ز ما تا گوسفندان یک دو فرسنگ

بباید کند جویی محکم از سنگ

نشاید آهنین‌تر بودن از سنگ

ببین تاریک چون ریزد به فرسنگ

ز کرسی‌داریِ آن مشکِ جوسنگ

ترازوگاه جو می‌زد گهی سنگ

نه با فرّش همی‌بینم نه با سنگ

ز فر و سنگ بگریزد به فرسنگ

کاهن تیز آن گریوهٔ سنگ

لعل و الماس ریخت صد فرسنگ

که گردندانت بشکستند از سنگ

بر افروزیم آتش چند فرسنگ

ز صالح، ناقه، گر تگ زد به فرسنگ

بر آرد ناقهٔ خود صالح از سنگ!

بگفت ار گوید از ناخن بکن سنگ

بگفتا کاوم از مژگان به فرسنگ

آن در تن او به جای دل سنگ

از وی تا دل هزار فرسنگ

گرگ از رمه ات ز بیم آن سنگ

افتان خیزان جهد به فرسنگ

از آنجا تا بدین جا یک دو فرسنگ

چنان جویی بباید کندن از سنگ

زهر یک ضربت پیل گران سنگ

زمین برکنده می شد چند فرسنگ

فیّاض شدم ز وضع یاران دلتنگ

زین بلهوسان کناره به صد فرسنگ

من شیشه و این سگ روشان سنگدلند

صورت نپذیرد الفت شیشه و سنگ