ز منذر تو گر دادیابی بسست

که او را نشست از بر هر کسست

به ایران اگر نیز چون توکسست

ستاینده آسمان او بسست

شما را ز من زندگانی بسست

که تاج و نگین بهر دیگر کسست

چنین گفت رستم که کشتن بسست

که زهر زمان بهر دیگر کسست

مرا خاک اینجای مونس بسست

که در زیر او بس گرامی کسست

ببین زین دو تن به کدامین کسست

همان زین دو بهتر نشان این بسست

اگر چند دانش بَر ما بسست

خداوند داناتر از هر کسست

شب و روز گیتی اگر چه بسست

ترا نیست یکسر که جز تو کسست

چنینست و زینگونه تا بد بسست

زیان کسی سود دیگر کسست

غم خوردن این جهان فانی هوسست

از هستی ما به نیستی یک نفسست

نیکویی کن اگر ترا دست رسست

کین عالم یادگار بسیار کسست

گر گویم جان فدا کنم جان نفسست

گر گویم دل فدا کنم دل هوسست

گر ملک فدا کنم همان ملک خسست

کی برتر ازین سه بنده را دست رسست

مجلس وعظ رفتنت هوسست

مرگ همسایه واعظ تو بسست

این همه تکیه‌ها غم و هوسست

تکیه‌گه رحمت خدای بسست

تو کس خواجه‌ای و هرکه چو تو

کس دیگر کسست همچو خسست

من کس کس نیم به نفس خودم

لاجرم هرکه چون منست کسست

نسبت ما دو تن به عیب و هنر

[...]

عشقت ایدوست مرا همنفسست

بی تو بر من همه عالم قفسست

حلقه زلف تو دل می گیرد

در شب زلف تو حلقه عسست

من ز عشق تو کجا بگریزم

[...]

معرفت چه لایق هر ناکسست

کلکم فی ذاته حمقی بسست

چون زدنیا نیم خرما میبسست

هرکه کرمان ملک خواهد ناکسست

لیک گر در ده به گوشه یک کسست

های هویی که برآوردم بسست

قصرها خود مر شهان را مانسست

مرده را خانه و مکان گوری بسست

پس بگوید خر که یک بندم بسست

خود مدان کان دو ز فعل آن خسست