بدان مایه‌ور نامدار افسرش

هم‌آنگه بیاراست خرم سرش

اگر نیکویی بینم اندر سرش

ز یاقوت و زر آورم افسرش

گِرم تخت مهراج و بُرّم سرش

ببخشم به تو گنج و هم افسرش

یکی سرو پیوسته با مه سرش

چه ماهی که بُد عنبرین افسرش

سپهبد یکی تیغ زد بر سرش

به سختی بیفتاد خود از سرش

ببوسید ارژنگ چشم و سرش

فشاندند یاقوت و رز بر سرش

جهان جوی برداشت بند از سرش

نهادش بسر بر دگر افسرش

سیه پوش گرزی بزد بر سرش

سپر خرد گشت و بر و افسرش

به نیرو کشید و بکند از سرش

فرو ریخت از گوش خون بر سرش

تا بگوید ز ملکت پسرش

سایه از پرّ مرغ کرد سرش

مرتضی و بتول و دو پسرش

وانکه سوگند من بود به سرش

هرکه نه در حکم تو باشد سرش

بر سرش افسار شود افسرش

آن بت که رخی بود ز مه خوبترش

از دور فلک ببین چه آمد بسرش

دی طوطی جان بود مگس بر شکرش

امروز مگس کشند در زیر سرش

ماند خالی زافسر شاهی سرش

تا که گردد سربلند از افسرش

بشنو افسانه نوح و پسرش

که چو طوفان غم آمد به سرش

اجل افسر جم ربود از سرش

ملک زاده بر سر نهاد افسرش

شد چو با پای علی‌(ع) همسر سرش

از لعمرک بر سر آمد افسرش

نه او نیست ور هست پس کو سرش؟

چه آمد به پیغمبری افسرش؟

به پیچید و آمد به پشت سرش

نشانه چنان ساخت مغز سرش