سپهبد چو شایسته بیند پسر

سزد گر برآرد به خورشید سر

فرنگیس با رنج دیده پسر

به خواب اندر آورده بودند سر

به شاه جهان گفت بهمن پسر

که تا جاودان سبز بادات سر

ز بهر یکی تاج و افسر پسر

تن باب را دور خواهد ز سر

که ارجاسپ را بود مهتر پسر

به خورشید تابان برآورده سر

همی گفت من زنده با پیر سر

بدیدم بدین سان گرامی پسر

شب و روز هستم ز درد پسر

پر از آب دیده پر از خاک سر

بدو گفت کای پاک‌زاده پسر

به مردی و دانش برآورده سر

پدر بر پدر و پسر بر پسر

مبادا که این گوهر آید به سر

چو خویشی فزاید پدر با پسر

همه بندگان راببرند سر

چرا بایدم زنده با پیر سر

بخاک اندر افگنده چندین پسر

به شیده که بودش نبرده پسر

ز گردان جنگی برآورده سر

چنین داد پاسخ پدر را پسر

که ای پهلوان جهان سر به سر

تنش را بیالود زان سر به سر

به کافور و مشکش بیاگند سر

از این جنگ ما را بد آمد به سر

پسر بی پدر شد پدر بی پسر

برادر یکی بود و فرخ پسر

چنین آمد از شوربختی به سر

همه حی‌های عرب سر به سر

سوی داد و دین آوریدند سر

سزد گر کشد بر مه این شاه سر

که زینسان برادر وز آنسان پسر

ازو خواهدت داد یزدان پسر

نشان داده ام ز اخترت سر به سر

نمودست رازت به من سر به سر

که باشد مرا از تو شه یک پسر