بیامد یکی موبدی چرب دست

مر آن ماه رخ را به می کرد مست

وزان پس فرود آمد از پیل مست

سپهدار بگرفت دستش بدست

به یک گوشهٔ تخت، دستان نشست

دگر گوشه رستمش گرزی به دست

منوچهر را سال شد بر دو شست

ز گیتی همی بار رفتن ببست

نبیره که کین نیا را نجست

سزد گر نخوانی نژادش درست

بگفت این و بگرفت نیزه به دست

به آوردگه رفت چون پیل مست

که گیرد بدین دشت نیزه به دست

کرا باشد آرام و جای نشست

ازین سو دل پهلوان را ببست

وزان در سوی چاره یازید دست

ز تور و ز سلم اندر آمد نخست

دل و دیده از شرم شاهان بشست

سپهبد برآشفت چون پیل مست

به پاسخ به شمشیر یازید دست

سر راه بر نامداران ببست

به مردان جنگی و پیلان مست

جوان از بر تخت خود برنشست

گرفته یکی دست رستم به دست

سپهبد چو از چنگ رستم بجست

بخائید رستم همی پشت دست

عنان را سپرده بران پیل مست

یکی گُرزهٔ گاو‌پیکر بدست

بتر زین همه نام و ننگ شکست

شکستی که هرگز نشایدش بست

بران هم که کرد آفریدون نخست

کجا راستی را به بخشش بجست

چنین داد پاسخ که دانی درست

که از ما نبد پیشدستی نخست

شود برگ پژمرده و بیخ سست

سرش سوی پستی گراید نخست

منوچهر کردی بدین پیشدست

نکردی برین بر دل خویش پست

به کش کرده دست و سرافگنده پست

همی رفت تا جایگاه نشست