اندر شکنِ زلف، مرا بشکستی

وندر بندش، دلِ مرا دربستی

گویی که: «رسول، نزدِ من چفرستی؟»

دل باز فرست کز رسولم رَستی

عهدی به سر زبان خود بربستی

صد خانه پر از بتان یکی نشکستی

تو پنداری به یک شهادت رستی

فردات کند خمار کاکنون مستی

ای بار خدا به حق هستی

شش چیز مرا مدد فرستی

ایمان و امان و تن درستی

فتح و فرج و فراخ دستی

صاحب خبران دارم آنجا که تو هستی

یا جمله مرا هستی یا عهد شکستی

یک دم زدن از حال تو غافل نیم ای دوست

صاحب خبران دارم آنجا که تو هستی

جهانا عهد با من جز چنین بستی

نیاری یاد از آن پیمان که کرده‌ستی

اگر فرزند تو بودم چرا ایدون

چو بد مهران ز من پیوند بگسستی؟

فرود آوردی آنچه‌ش خود برآوردی

[...]

قولی بسر زبان خود بربستی

صد خانه پر از بتان یکی نشکستی

گفتی که بیک قول شهادت رستم

فردات کند خمار کامشب مستی

همه سالِه، به جَشنَ انْدر نِشَستی،

چُو یک ساعتْ دِلَش بر غَم نَخَستی.

و گر رخ را در آب شور شستی

ز پیراهنش نی شکر برستی

ندانم چاره جز کام تو جستن

به افسون شاه را بر تو ببستن

و گر بندش کسی بر هم شکستی

همان گه مردمِ بسته برستی

همیشه جای بی انبوه جُستی

که بنشستی به تنهایی گرستی

به باغ اندر گل صد برگ جستی

به یاد روی او بر گل گرستی

دلم را تو بدین گفتار خستی

چو جانم را بدین زنهار بستی

مرا گر موی بر ناخن برستی

دل من این گمان بر تو نبستی

ز جفت پاک چون ویرو گسستی

به افسون نیز موبد را ببستی

ز عشق و جام می او را دو مستی

ز مستی و ز هجرانش دو سستی

منم بیمار و نالان‌، تو درستی

ندانی چیست بر من درد و سستی

نه روزی پادشاهی را ببستی

نه روزی بد سگالی را شکستی

بخور سوگند وز تهمت برستی

روان را از ملامت‌ها بشستی

چو از دست تو گیرم جام مستی

مرا مستی نیارد هیچ سستی