نخستین به می ماه را مست کن

ز دل بیم و اندیشه را پست کن

سر چاه از آن خاک و گل پست کن

پس، آن چند تن را به می مست کن

بیا ساقی از می مرا مست کن

چو می در دهی نُقل بر دست کن

در نظر غیر خدا را پست کن

دفتر معنی ما را دست کن

در طلب علم کمر چست کن

دست ز اشغال دگر سست کن

کارم درست بود نخست و چومه شکست

یارب برحمت آخر من چون نخست کن

یک گوشه نظر فکن از آفتاب وصل

کار شکسته ام چو مه نو درست کن

از شراب انس او را مست کن

نیست گردانش پس آنگه هست کن

به اعداش او را زبردست کن

سر دشمنان پیش او پست کن

زپیمانه وحدتم مست کن

ز خود نیست گردان به خود هست کن

چو مردان نطاق امل سست کن

به زنجیر همت کمر چست کن

مرا از می عشق، سرمست کن

که من نیستم ازمی ام هست کن

ز مستی فزونتر مرا مست کن

وزان مستی این نیست راهست کن