چنان مستغرقِ رازِ الستم

که اینجاگه صدف در هم شکستم

ز دیدارت چنان مستم که مستم

که چرخ دهر طلسم اینجا شکستم

چو منصور تو من دیوانه هستم

که از خمخانهٔ ذات تو مستم

شکستم سوزن و رشته گسستم

حقیقت نیست گشتم تا که هستم

زهستی گرد تو یک پرده بستم

ابا تو اندر این خلوت نشستم

حقیقت آنچه میگویم که هستم

کنون در آخرش بت میپرستم

بده جامی که خود مست الستم

ولی ایجایگه من نیمه مستم

کف خاکم حقیقت هر چه هستم

که از دیدار و رخسار تو مستم

من آن سیمرغ قاف قرب هستم

که بر منقار قاف اینجا شکستم

برخود در کام و آرزو در بستم

وز محنت هر ناکس و کس من رستم

گر زاهد مسجدم و گر عاصی دیر

من مرد خودم چنانک هستم هستم

من از تشریف مولانا چنان تنگ آمدم الحق

که در وی می گمان بردم که من ماهی در شستم

از آن دراعّۀ تنگم قبای صبر تنگ آمد

بلی چون تنگ روزیّم به رزق خویش پیوستم

چو شرط آمد که هر ظرفی بود از جنس مظروفش

[...]

گه هشیارم ز باده گاهی مستم

گاهی چو فلک بلند و گاهی پستم

گه مومن کعبه ام گهی کافر دیر

من ز آن خود آن چنان که هستم هستم

دست از دلِ بی‌قرار شستم

و اندر سر زلف یار بستم

بی‌دل شدم و ز جان به یک‌بار

چون طُرّهٔ یار برشکستم

گویند چگونه‌ای؟ چه گویم؟

[...]

گفتم که: مگر جستم، وز دام بلا رستم

دل در پسری بستم، کز یاد لبش مستم

بی خبر گشت عقل سرمستم

بیخود از جای خود برون جستم

پای دل را به دام او بستم

وز می اشتیاق او مستم

در کمند غم تو پا بستم

وز می اشتیاق تو مستم

تُرُش رویی و خشمینی چنین شیرین ندیده‌ستم

ز افسون‌هاش مجنونم ز افسان‌هاش سرمستم

بتان بس دیده‌ام جانا ولیکن نی چنین زیبا

توی پیوندم و خویشم کنون در خویش درجستم

همه شب از پریشانی چنان بودم که می دانی

[...]

دلا مشتاق دیدارم غریب و عاشق و مستم

کنون عزم لقا دارم من اینک رخت بربستم

توی قبله همه عالم ز قبله رو نگردانم

بدین قبله نماز آرم به هر وادی که من هستم

مرا جانی در این قالب وانگه جز توم مذهب

[...]

بگفتم حال دل گویم از آن نوعی که دانستم

برآمد موج آب چشم و خون دل نتانستم

شکسته بسته می‌گفتم پریر از شرح دل چیزی

تنک شد جام فکر و من چو شیشه خرد بشکستم

چو تخته تخته بشکستند کشتی‌ها در این طوفان

[...]