ایا کاشک زین غم برون جستمی

ابا مهر گلشه نپیوستمی

زین تنگنایِ وَحْشَت اگر باز رَسْتمی

خود را به آستانِ عَدَم باز بَسْتَمی

گر راه بُرْدَمی سویِ این خیمهٔ کبود

آن‌گه نِشَسْتَمی که طنابش گُسَسْتَمی

ور دستِ من، به چرخ رسیدی چنان که آه

[...]

به کنجی در از کوه بنشستمی

به ایزد پرستی میان بستمی

بعد از آن گوید اگر دانستمی

این معیت را کی او را جستمی

از آن جمع چون رخت بر بستمی

ضرورت به اضداد پیوستمی

درِ خلوت آباد در بستمی

به کنج خود آسوده بنشستمی

گر من ز بند عشقت تو یکروز رستمی

باقی عمر با دل خرم نشستمی

ور چشم دلفریب تو داری بدی مرا

بازار سحر جادوی بابل شکستمی

مستی غمزه تو ز بس نغز کآمدم

[...]

چو سرو از لب چشمها رستمی

وطن بر سر چشمها بستمی

گر من به قرب جستن روی تو چُستمی

یک شب ز قید زلف تو چون باد جستمی

برگشتمی چو قطره به پهلو، همه جهان

در آب و خاک گوهر وصل تو جُستمی

قدّم که بود چون الف،‌ اکنون شده است نون

[...]

از وجود ناخوش خود رستمی

عشرت جاوید در پیوستمی

کاش، حد علم را دانستمی

تا از این تشویش و حیرت رستمی

دیده را از نشتر غم خستمی

گوش خود را از شنیدن بستمی